Post Description

Meteen een groot statement in de stille hoop dat deze release niet verdrinkt tussen alle andere want hij is meer dan de moeite waard. Dit Brits collectief was mij tot nu toe onbekend maar King Of Number 33 is een zeer aangename kennismaking geworden.  De groep werd in 2007 gevormd rond gitarist en multi-instrumentalist Andy Ditchfield. Na een toevallige ontmoeting met zanger Tony Wright besloot het duo zich te wagen aan de opname van een debuut met toevoeging van een aantal gastmuzikanten. Het in 2008 verschenen Halfway Home werd zeer goed ontvangen en vergelijkingen werden getrokken met klinkende namen zoals Porcupine Tree, Marillion en Dream Theater.

DeeExpus omschrijft zichzelf als een moderne progressieve rockband maar de vlag dekt niet altijd de lading want ze komen bij momenten bijzonder stevig uit de hoek. De invloeden van bovengenoemde groepen zijn inderdaad duidelijk hoorbaar en zijn zelfs in persoon aanwezig : progveteraan Mark Kelly van Marillion verleende zijn medewerking voor dit album en zorgde voor schitterende keyboardpartijen.

Albumopener Me and my downfall had zeker niet misstaan op Dream Theaters laatste creatie en doet me zelfs vermoeden dat Tony Wright goed geluisterd heeft naar de fraseringen van James LaBrie. Heavy riffs, sfeervolle keyboard- en gitaarintermezzi en geslaagde meerstemmige samenzang zorgen voor een mooi begin van dit album.

Het tweede nummer, Maybe September, is mijn persoonlijke favoriet. De dromerige en melancholische inleiding van keyboardakkoorden lost op in een prachtig melodisch thema van zang, piano en subtiele passages van strijkinstrumenten. Intro en hoofdthema doen vermoeden dat een vroeg rustpunt in het album is aangebroken maar niets is minder waar. Opeens is er daar die muur van geluid die slechts een aanzet vormt tot een heerlijk steekspel van gitaar, keyboard en orgel. Even naar adem happen om dan op de valreep toch nog in alle rust te eindigen.

Marty and the magic moose is volledig instrumentaal en is eigenlijk een muzikaal verhaaltje voor het slapen gaan. De muziek is echter alles behalve slaapverwekkend met weer een mooi evenwicht van explosieve en kalme momenten en sterke soli.

Een nummer van dik zesentwintig minuten componeren dat blijft boeien is geen evidentie maar ook hierin is DeeExpus met verve geslaagd. King of Number 33 is onderverdeeld in zes hoofdstukken (Paupers Parade/Accession/The physician and the traitor/The hunt/Neverending Elysium/Rex Mortuus Est) en schetst met enige artistieke vrijheid het leven van een lokale dorpsfiguur uit de jeugdjaren van zanger Tony Wright. Ook in dit epos verstaat de groep de kunst om een mooie melodievorming te combineren met een juiste balans tussen zang en instrumentale passages. Door het creatief omspringen met dynamiek en variërende ritmes en tempi krijgt de verveling geen kans.

Afsluiter Memo wordt gezongen door eighties popmuzikant Nik Kershaw. Het muzikale verleden van dit heerschap in aanmerking genomen, blijkt zijn stem nog best te pruimen voor een rustig einde van dit afwisselend en muzikaal hoogstaand album.

Alhoewel DeeExpus minder technisch gecompliceerde muziek brouwt dan hun grote voorbeelden, kunnen ze er voor mijn part gerust naast staan. Ik blijf ervan genieten en kijk al reikhalzend uit naar toekomstige releases.

De conclusie van crielst voor dit album
Hoeft het nog gezegd dat ik bijzonder enthousiast ben over deze release? Dit album verdient met recht en rede een plaats in de collectie van elke progliefhebber.