Post Description

Frankrijk / Italië / Zwitserland
Drama
113 minuten


geregisseerd door Claude Berri
met Yves Montand, Daniel Auteuil en Emmanuelle Béart


De jonge Manon (Emmanuelle Béart) keert terug naar haar jeugddorp, naar een tante. Ze gaat de geiten hoeden. Haar moeder heeft haar opera-carrière hervat. Tijdens het verzorgen van de geiten komt ze erachter dat alle dorpelingen een bron hebben verzwegen die destijds belangrijk was voor haar vader.

Klassieker.

 Onderdeel van het tweeluik Jean de Florette - Manon des Sources. In dit tweede deel wordt het verhaal tot een einde gebracht - maar op een wel heel mooie manier. Of het gebruik van een tweeluik voor de vertelling een goed idee is is wellicht een kwestie van smaak - ik zie wel wat in de visie dat het het verhaal juist sterker maakt, zeker als je een periode van een paar weken tussen het zien van deel 1 en deel 2 houdt, om daarmee het verstrijken van de tijd zelf ook wat te benadrukken.

 Waar in de eerste film de hoofdrol lijkt te zijn voor Gerard Depardieu, wordt nu Daniel Auteuil meer op de voorgrond gezet, mag hij de ellendige slechterik spelen. En dat doet hij met verve, de wroeging en ellende komt van het scherm af - waarbij zijn beschermheer Papet steeds meer de macht over de gang van zaken verliest, net als het dorp waarvan hij zich de eigenaar dacht te voelen. Melancholie alom, het verstrijken van de tijd, het vergaan van een imperium, de komst van de moderne tijd tegenover de tradities van het platteland.

 En toch krijgen dat soort platte motieven niet de overhand in het ontspinnen van de familietragedie. Wellicht dat dat juist is wat deze twee films zo sterk maakt - de flauwe beschouwing van het vergaan van de tijd krijgt nooit de overhand op het persoonlijke van het noodlot dat zich in dat kader ontspint. En daardoor juist dichterbij komt, in plaats van afstandelijk te blijven.

 Aan de sterrencast van het eerste deel verandert weinig - Gerard Depardieu doet vanzelfsprekend niet mee in dit deel. In zijn plaats, dat wil zeggen als focus van de sympathie, komt de nog vrij jonge Emmanuelle Béart - twee- drieëntwintig is ze hier, maar ze zou makkelijk voor 18 door kunnen gaan. Perfect gecast in de wat verwilderde en onschuldige uitstraling die ze hier heeft - geen speld tussen te krijgen.

 Een van de weinig geroemde hoogtepunten van de film blijft wel de dorpsvergadering, waarin de waterexpert aan de boze boeren uitlegt dat hij geen idee heeft of en wanneer de bron weer water zal geven. En de scene waarin Papet en Delphine samen op het bankje zitten. Prachtig in de Frans-heid die het uitstraalt, de geur van de Provence die erdoor meegenomen wordt.

 Beide films samen horen zeker bij het beste dat de Franse cinema heeft voortgebracht. Klassiek, zeker - onderdeel van de geschiedenis, de wortels waarop de hedendaagse maatschappij, de hedendaagse cinema gestoeld zijn. Onlosmakelijk verbonden met en vervlochten in de tradities van het land.

Ik post vaak de wat wat oudere en klassieke films. Soms zorg ikzelf voorde ondertitels en soms gebruik ik ondertitels die door andere vertalers gemaakt zijn. Ik wil dan ook alle vertalers waar ik werk van gebruik, danken voor de moeite.

Een bedankje voor deze film is natuurlijk altijd welkom.

Als je een film graag wilt hebben meld dat dan op : http://spotnet.actieforum.com
Veel plezier met de film. Opa.