Post Description

op verzoek van RONALD via facebook met dank aan mijn fav. site uit het oostblok

Ongeveer een jaar geleden glipte er een recensie van Govert Krul door onze wekelijkse update die verder nooit echt is opgemerkt binnen het Progwereldteam. Ik vermoed dat hetzelfde ook geldt voor de trouwe lezer van Progwereld. Geheel ten onrechte overigens, want in de recensie van “The Beauty Of Out Youth” is Govert erg lovend over deze band. Toch bleef het daarna een lange tijd stil… Tot nu dan…

Één van de aspecten die het werk van een recensent mooi maakt, is het ontdekken van nieuwe bands die nog niet opgepikt zijn door het grote publiek. Muziek, die zo goed is, dat je graag wil dat meer mensen er van kunnen genieten. Misschien ben je een bepaalde naam wel eens tegengekomen, maar is het nooit echt voor je onder de loep gelegd. De taak en een pluspunt die een recensent dan heeft, is een steentje bijdragen aan de publiciteit van zo’n band. Het uitdiepen van informatie over een band, het liefst door een enthousiaste introductie. Dit is typisch zo’n band die zo’n aanpak verdient. Hoewel Soup al  meerdere albums heeft afgeleverd, is het tot op heden nooit echt ontdekt door het grote publiek. En dat is in dit geval toch wel uitzonderlijk. Soup is een Noorse band met inmiddels vier officieel uitgebrachte cd’s en is net zo’n unieke band met dito geluid als bijvoorbeeld landgenoot Gazpacho, u wellicht welbekend als trouwe lezer van Progwereld.

De band is in 2005 opgericht door multi-instrumentalist Erlend Viken in 2005 en “Come On Pioneers” is het vervolg op een eerste onofficiële uitgave van de ep “Give It An Empire”. In eerste instantie werkt Viken helemaal alleen aan het ‘Soup’ project, maar een paar jaar later weet hij een liveband te formeren, die ook aan de opvolgende albums meewerkt. Op deze cd “Come On Pioneers” is Erlend Viken dus nog helemaal alleen verantwoordelijk voor alle instrumenten en zang. Sterker, om het idealistische plaatje nog eens aan te dikken, kan ik u melden dat het album in het geheel opgenomen is in Viken’s slaapkamer.

“Come On Pioneers” is letterlijk dé kruising tussen akoestische en elektronische muziek geworden. De band maakt (zeker over vier albums gezien) muziek waarin de stereotypische post-rock centraal staat, met elektronische distortion, noise en soundscapes, maar waarin ook klassieke instrumenten als cello en viool veelvuldig gebruikt worden. Zo nu en dan denk je dat je naar Sigur Rós luistert, op andere momenten komen er overeenkomsten met Anathema, Mew en diverse andere post-rock formaties naar boven. De zang van Erlend Viken is hier en daar wat vervormd, maar ook de puur natuur gezongen liedjes zijn van prima kwaliteit.

Dit album begint met een intro waarin een elektronische piano, een razendsnel basritme en dwarsfluit centraal staan. Er wordt gelijk een fijne, melancholische sfeer opgewekt. Wat later komt er elektronica om de hoek kijken. Sagamore is een typisch voorbeeld waar akoestische instrumenten hand in hand gaan met distortion en elektronische noise. Een tragisch nummer, waarin strijkers en de akoestische gitaar een indrukwekkend en emotioneel geluid afleveren. Het opvolgende interlude Psycho is net zo tranentrekkend mooi, zeker wanneer je dit beluistert op een rustig en intiem moment. Het is een ambient aandoend nummer vol soundscapes die veel gelijkenissen kent met de post-rock formatie God Is An Astronaut. Sterker, het lijkt erg op Dark Rift, wat op “Age Of The Fifth Sun” staat, hoewel je je kunt afvragen wie door wie is geinspireerd, aangezien “Age Of The Fifth Sun” van 2010 dateert en dit album van 2007.

Mijn taak om een bijzondere band nader te introduceren is hierbij meer dan gerechtvaardigd. Het eerste officiële debuutalbum van Soup is in mijn optiek indrukwekkend te noemen. Hoewel de productie hier en daar niet helemaal perfect is, weet Viken een geweldige sfeer neer te zetten die zowel neerslachtig als hoopgevend is. Dat grote contrast in gemoed wil nog niet zeggen dat deze stemmingen er voor zorgen dat dit album een ongeleid projectiel is. “Come On Pioneers” is wat dat betreft een ultiem voorbeeld van een uitgebalanceerd geheel.  Als je gevoelig bent voor post-rock, gemanipuleerde elektronica, gitaarmuren en hier en daar strijkers die de verschillende gemoedstegenstellingen uitermate treffend overbrengen, dan is deze cocktail uitermate geschikt voor jou. Zink lekker diep weg in nostalgie en laat je meevoeren in emotie. BRON PROGWERELD


Prelude (3:21) 
My Justine (4:08) 
Whore (3:33) 
Sagamore (4:37) 
Psycho (2:48) 
Squash Those Miserable Ants (3:36) 
Ambulance for Human (4:19) 
Grande Voyage (4:35)



Erlend Aastad Viken: alle instrumenten en zang