Post Description

op verzoek van waterman. via waterman met dank aan rut voor de bron.

Zat je op de debuut-cd van de Duitse band Abarax nog tussen de walvissen, op “Blue Room”, hun tweede album, mag je je overal ter wereld wanen, waar je ook maar wilt. Een blue room is namelijk de ruimte in een filmstudio waar met een groot blauw scherm beelden achter de acteur of actrice kunnen worden neergezet van bijvoorbeeld de jungle, de woestijn of de Noordpool. Het is een term die goed aansluit bij de muziek van de band want die heeft absoluut de uitstraling groter te willen zijn dan de wereld zelf. Op zich is dat laatste geen probleem, want ook op “Blue Room”, dat ditmaal geen conceptalbum is, weet Abarax weer enorm te overtuigen.

Op hun nieuwe album heeft de band hun kolossale muziek met wat meer kracht neergezet. Het is het gevolg van een band in ontwikkeling en reken maar dat Abarax ook een toename laat horen van subtiliteiten. Zo zijn er mooie strijkersklanken, opzwepende partijen met akoestische gitaar, een virtuoze passage fretloze bas, vernuftige echootjes, vervormde stemmen en nog veel meer.

De groei van de band kan je trouwens op twee manieren zien. Niet alleen muzikaal is de band gegroeid, ook de bezetting is behoorlijk uitgedijt. Bestond de band eerst nog uit zanger Andre Blaeute, gitarist Howard Hanks plus Udo Grasekamp op toetsen en zijn zoon Dennis op leadgitaar, op “Blue Room” ziet vader Grasekamp zich verder nog omringt door zoon Andre en zoon Michael op respectievelijk basgitaar en drums. Deze bezetting telt dus naast Blaeute en Hanks maar liefst vier Grasekampjes en de chemie spuit dan ook je boxen uit. Aan elk nummer ligt een sterke samenwerking ten grondslag. Wat zouden de krachtige gitaarakkoorden betekenen als ze niet ondersteund werden door de vette, psychedelische toetsenpartijen? Hoe zouden die geweldige gitaarsolo’s overkomen als ze niet werden afgewisseld met die enorm expressieve zangstem? Welke impact zou de sfeerbepalende bombast hebben zonder die dikke bastonen, zonder die dynamische drums? Gelukkig zijn dit vragen die niet beantwoord hoeven te worden. Abarax klinkt zoals ze klinkt en dat is goed. Met een perfecte beheersing is daar hun heavy prog, een stijl waarbinnen de band zich niet verliest in progmetal enerzijds en commerciële melodieën anderzijds.

Cry Out For Me opent het album op een ontzagwekkende manier met spacey toetsen en gekwelde zang. Met deze intro wordt ruim baan gemaakt voor de zeven echte nummers van de cd. Abarax hakt qua tempo en qua inkleuring nogal vaak met hetzelfde bijltje. Er zijn veel tweestemmige thema’s en het orgel is ook al nooit ver van huis. Het verdient  best een compliment dat het geheel keer op keer zo weet te boeien. Dat komt ook door de frisse productie waardoor de nummers gepolijst maar niet te glad overkomen en waarbij de levendigheid van het materiaal goed gevangen is.

Autumn Storm en As We Spoke zijn atmosferische nummers die nog het meest in de lijn liggen van het vorige album. Life en Arena kennen relatief de meeste rock maar kennen toch ook dat typische gedragene. De meest meeslepende nummers echter zijn het zeer afwisselende Sermons & Lies, de prachtige ballade Red Roses & Bullets die elke progband graag op z’n lijstje zou hebben en afsluiter Howard’s End dat in het begin nogal zeurderig klinkt maar verderop weergaloos gitaarwerk kent in Wishbone Ash-stijl. Het spreekt voor zich dat dit de hoogtepunten van het album zijn.

“Blue Room” is een geslaagd album van een band die lekker in ontwikkeling is. De hobbel die het maken van een tweede album vaak vormt lijkt moeiteloos te zijn genomen. Het resultaat is een genietbaar uurtje muziek dat, zo valt te vrezen, niet de boeken in zal gaan vanwege de prima muziek die erop staat, maar vanwege het feit dat een bandfoto al gauw een familieportret is.


Cry Out For Me (2:24) 
Autumn Storm (7:19) 
Sermons & Lies (9:25) 
Life (8:05) 
As We Spoke (8:40) 
Arena (5:19) 
Red Roses & Bullets (6:08) 
Howard’s End (10:56)