Post Description

Sinds het oorspronkelijke Mercenaries: Playground of Destruction het free-roaming genre begin 2005 opfriste, zijn er al heel wat spellen in dit genre uitgekomen. Het over-the-top Just Cause. Het grenzeloze Crackdown. Het overambitieuze Assassin?s Creed. En natuurlijk het gangsterepos Grand Theft Auto IV. Al deze spellen hebben op de een of andere manier het free-roaming genre voortgestuwd. En dat kun je van Mercenaries 2: World in Flames niet zeggen, aangezien het vrijwel een exacte kopie is van zijn voorganger.

De populistische dictator Ramon Solano heeft via een militaire coup de macht gegrepen in Venezuela en dat zet een spiraal van geweld in werking. De uitbuitende olieboorders van Universal Petroleum moeten niets hebben van Solano?s streven om de olie aan het volk ten goede te laten komen. De marxistische rebellen hebben liever een oldskool arbeidersparadijs dan een militair staatshoofd. En dan zijn er nog de Jamaicaanse piraten? Als het lokale conflict uitmondt in een internationale oorlog, verschijnen ook de Chinezen en de Allied Nations, onder Amerikaanse leiding, op het toneel. Temidden van deze bende van rivaliserende facties ben jij maar uit op één ding: wraak op Solano, die jouw hulp bij zijn staatsgreep heeft beloond met een schot in je kont.

Alles waar Mercenaries 2 om draait is vernietiging. Totale vernietiging. Want alles kan kapot, maar dan ook écht alles. Ook dat koloniale fort of die megawolkenkrabber. Dit is ongetwijfeld het allerbeste aspect van de game en je kunt je lol dan ook niet op met het totaal met de grond gelijk maken van hele omgevingen. Soms kun je ook een kettingreactie veroorzaken doordat een ontploffend voertuig bijvoorbeeld een gebouw in laat storten. Als er één ding is waarop Mercenaries zich echt onderscheidt, dan is het wel de vernietigbaarheid van de spelomgeving.

En dat is ook alles. Er is maar één ding waarmee het zich onderscheidt. Voor de rest is Mercenaries 2 namelijk gewoon een kopie van het eerste deel. Buiten enkele microscopische of cosmetische veranderingen is alles gewoon precies hetzelfde gebleven. De stap van GTA III naar GTA Vice City was pakweg al een heel stuk groter dan de stap van Mercenaries naar Mercenaries 2. En we hebben hier te maken met een vervolg dat drie en een half jaar later uitkomt op een nieuwe generatie consoles. Als je dan ziet dat er gewoon eigenlijk niets verbeterd is, stelt dat teleur

Voor zijn tijd was Mercenaries een goede game, maar het kan absoluut niet meer mee met de huidige standaarden die gezet zijn door steeds betere free-roaming games. Eeuwig respawnende, hersendode vijanden kunnen niet meer. Totaal ongebalanceerde gevechten kunnen niet meer: je kunt op al je vijanden afstormen en ze met één klap doodmeppen zonder zelf schade op te lopen. En dit terwijl je wel bijna een heel magazijn van je geweer nodig hebt om ze af te schieten. Over het algemeen is Mercenaries 2 dus lachwekkend makkelijk. Maar op het moment dat soldaten met RPG?s, of tanks, je gaan beschieten, kun je zo in één keer dood zijn. Door het gebrek aan coherente checkpoints moet je soms wel een half uur opnieuw spelen. Daardoor word je ontmoedigd om soms een beetje risico te nemen, iets dat niet zou moeten bij een game als Mercenaries 2, omdat de checkpoints zo slecht geplaatst zijn.

Ook de besturing van auto?s laat bij vlagen te wensen over: ze sturen lang niet scherp genoeg en voelen niet intuïtief aan. Het selecteren van luchtaanvallen, één van de paradepaardjes, is bovendien op dezelfde irritante manier geregeld als in het eerste deel. Eerst moet je ze in een menu selecteren en ze in je quick select stoppen, om ze vervolgens met de D-pad ingame te selecteren en meteen uit  te voeren. Een enorm omslachtige manier van doen. Ook het gebrek aan uitleg speelt de game soms parten. Als je iets wil laten oppikken door je helikopterpiloot, dan moet je dat object in de wereld selecteren, waarna je de helikopterpiloot een bevestiging hoort geven.