Post Description

We kennen Ripperton natuurlijk van zijn releases die hij afgelopen jaren heeft uitgebracht op labels als Ovum, Rekids, Connaisseur en Dessous. Maar ondanks dat hij al een flinke poos meedraait en de vele producties die hij heeft uitgebracht, ontbrak een studioalbum nog aan de discografie van de Zwitser. Daar is nu verandering in gekomen, want op het Green label van Joris Voorn en Edwin Oosterwaal brengt Raphael Ripperton ons zijn debuutalbum Niwa.

Niwa is Japans voor tuin en dit thema is nadrukkelijk verwerkt in het artwork van het album, dat een ''groene'' invulling gekregen heeft. Niet alleen qua kleur maar ook doormiddel van afbeeldingen van tuinen en bossen in het booklet. Ripperton heeft ruimschoots de tijd genomen voor het album, want de inlay van de cd leert ons dat het oudste nummer van het album in de zomer van het jaar 2007 geproduceerd is, daar waar het meest recente nummer eind 2009 gereed was. Het house genre ligt duidelijk aan de basis van het album, maar op een aantal ritmische uitstapjes na, is Niwa toch voornamelijk een luisteralbum geworden. Geen bruisend clubmateriaal dus, maar sfeervolle en warme producties. The Sandbox (4), LArdo (6 ) en Farra (7) zijn hier goede voorbeelden van. Rustige ritmes en simpele maar mooie melodieën domineren deze hoogstaande nummers en brengen ons in ontspannen sferen. Ook de opener A Simple Thing (1) is zo'n fijnzinnige plaat. Sferische downtempo muziek, vergezeld van een verfijnde maar simpele melodie. 

Ondanks de overwegend lovende woorden, hebben we toch een paar kleine puntjes van kritiek. Hoewel het gemiddelde niveau van het album vrij hoog is, hadden we graag iets meer variatie gezien. Ripperton bouwt menig nummer op dezelfde wijze op, doormiddel van een ingetogen beat, aangevuld met een simplistische melodie. Het mist zijn uitwerking niet, maar we kunnen niet ontkennen dat we sommige nummers wat veel op elkaar vonden lijken. Tevens doen de wat meer experimentelere intermezzo's I Know My Place (8) en A Simple Interlude (9) ons niet zoveel. Toch staat er nog genoeg lekkers op het menu, want zo zijn Des Promesses De Couleurs (10) en  Random Violence (12) uitstekende nummers. Wat ons ook zeer weet te bekoren zijn de kleine uitstapjes die Ripperton richting het clubcircuit maakt, zoals bij Ecotone (3) met zijn lekkere tempo en terugkerende stuwende bassline en het wat meer swingende A Train to Nowhere (13) met de lichte tribal-invloeden. 

Hoewel het algehele geluid van het album rustig en warm van aard is, is het lastig om Niwa in een hokje te stoppen, als je het overigens al in een hokje zou willen plaatsen. Ripperton combineert op subtiele wijze deephouse, downtempo en minimal met elkaar en slaagt er in met een vrij miniem scala aan ingrediënten, toch pakkende producties te verzorgen. Hij toont hiermee aan een ervaren producer te zijn en slaagt erin een mooi verzorgd album af te leveren, waarbij alle afzonderlijke nummers tezamen toch één mooi geheel weten te vormen. Iets meer variatie in de opbouw van de nummers had geen kwaad gekund en ook wat meer groovy tracks zouden welkom geweest zijn, maar wellicht moeten we dat gewoon bewaren voor een volgend album. Clubgerichte minimal of house zou afbreuk doen aan het album en het bijbehorende concept. Wie daarentegen op zoek is naar warme en diepe luistermuziek, welke prettig in het gehoor ligt en waarbij het makkelijk wegdromen is, is bij Ripperton en zijn debuutalbum Niwa aan het juiste adres.
Genre: deephouse, lounge, minimal
Label: Green
Met dank aan Iguana voor zijn commentaar.