Post Description

Als m’n oren me niet bedriegen (en waarom zouden ze) heeft de Noorse band Magic Pie naast een nieuwe platenmaatschappij ook een nieuw elan gevonden. De band klinkt namelijk op “King For A Day”, album numero vier, heerlijk ontketend, je kan er niet omheen. Met alle respect, maar voorganger “The Suffering Joy” staat bol van de dadendrang. Men is er ‘very eager’ bezig. Hoe gaaf dat album ook is, op “King For A Day” staat een ieder veel meer in dienst van elkaar en van de muziek te spelen.

Wat je ook leest over Magic Pie, altijd kom je namen tegen als Spock’s Beard, Dream Theater, Genesis, The Flower Kings, Transatlantic, Kansas en Deep Purple. Ook bij dit album zijn het deze namen die constant in je hoofd rondspoken. Het zou bijna crimineel zijn daar over te vallen. De verve waarmee Magic Pie z’n mengeling van moderne prog, classic rock en jaren ’70 hardrock gestalte geeft, dient dan ook ten aller tijde te prevaleren. Ik zou hier ook de naam Ayreon willen noemen, aangezien er her en der wat folky klanken in het geluidsbeeld opdoemen en ook omdat de muziek soms richting metal gaat. Die folk-invloeden lijken me trouwens te zijn aangedragen door leadzanger Eirikur Hauksson, de man  die ook de prachtige Kerrs Pink-cd “Mystic Spirit” vol heeft gezongen.

Magic Pie heeft op het album een tamelijk Amerikaans geluid. De band heeft dat grootse en meeslepende alsof Neal Morse aan het roer staat. Breedvoerige samenzang, een hoop kracht, synchrone loopjes en lekkere bombast, het klinkt allemaal meer gestroomlijnd dan ooit en met een beetje slechte wil zou je zelfs het woord ‘glad’ in je mond kunnen nemen. Doe dat laatste trouwens maar niet.

Het is veel eerlijker om je bewondering te uiten voor de theatrale stem van Hauksson, de man die de ene keer klinkt als Russell Allen (Symphony X, Star One) en de andere keer als Roine Stolt (The Flower Kings). Ook is het beter om tijd te spenderen aan het maken van een diepe buiging voor de gitaarfratsen van Kim Stenberg. Zijn solo’s zijn werkelijk juweeltjes. Ze zijn een kroon op de nummers, een surplus aan techniek dat overgoten is met gevoel. Hij heeft z’n zaakjes goed voor elkaar. Voortdurend ziet hij zich geruggensteund door Eirik Hanssen die er als tweede gitarist lustig op los rifft. Ook ziet de maestro  z’n verrichtingen prachtig harmoniëren met de toetsenklanken van Erling Henanger. Het fijne van Stenberg is dat hij alles behalve eerzuchtig is, aangezien hij als componist en producer de nodige ruimte heeft gegeven aan Henanger voor een flitsende toetsensolo. Ook vinden de twee elkaar soms voor een lekker potje tweestemmigheid. Het is een beetje flauw om te zeggen, maar het is allemaal om te smullen.

De ritmesectie, bestaande uit bassist Lars Petter Holstad en drummer Jan Torkild Johannessen, loodst je feilloos door de zes nummers van het album heen. Zoals altijd mengt Magic Pie lange en minder lange nummers door elkaar. Op “King For A Day” krijg je er drie van het een en drie van het ander. Opener Trick Of The Trade met z’n A.C.T.-achtige aanstekelijkheid en het Queensryche-getinte The Silent Giant mogen gelden als de meest toegankelijke tracks van het album. Het zijn desalniettemin nummers die een groter doel dienen, ze vormen samen met According To Plan het geraamte van de plaat. Het zijn uitstekende nummers, de medailles echter gaan naar de ‘big ones’ met hun magische momenten.

Het brons gaat naar Introversion, een nummer dat stevig begint, dat ook enige tijd volhoudt en uiteindelijk omslaat naar een gloedvolle passage met de fonkelende gitaar van Stenberg in de hoofdrol. De zilveren plak is voor Tears Gone Dry. Dit theatrale nummer dat uitbouwt naar een stuk Dream Theater-achtige extravaganza is uniek binnen het oeuvre van de band en dat zal een hoop blije gezichten opleveren. En dan het goud. Dat gaat omdat de commissie onophoudelijk met negens en tienen heeft gestrooid naar het 27 minuten durende titelnummer waar het album mee afsluit. Gedurende een klein half uur hoor je Magic Pie op zijn best: bombastisch en virtuoos. De grootse intro, het overweldigende machtsvertoon van gitaar en toetsen in het tussenstuk, de gedurfde passage met de jazzakkoorden en de gedragen klanken van de euforische finale doen je nogmaals beseffen wat je al wist en dat is dat de heren van Magic Pie met deze cd de koning te rijk zijn.

“King For A Day” is een uitstekend album waarop een band is te horen die zo fris klinkt als een hoentje. Niet dat Magic Pie in het verleden ook maar enig duf spoortje vertoonde. Constateer het zelf zou ik zeggen. In het kielzog van “King For A Day” verschijnen alle drie eerdere albums bij Karisma Records (de huidige stal van Magic Pie). Wees  niet bang voor een overvol gevoel. Van Magic Pie krijg je nooit genoeg.

www.progwereld.org