Post Description

Wat is het toch leuk dat we weer in het heden kunnen schrijven over Discipline.! Niet langer de treurige bemerking moeten maken wanneer we nog eens naar die uitstekende albums als "Push & Profit" of meesterwerk "Unfolded Like Staircase" luisteren dat het toch zo jammer is dat deze talentvolle band er niet meer is en zo kort bestaan heeft. Nee, daar is ondertussen al sinds het reünieconcert in 2008 al een einde aangekomen. Nadat de reünie vorig jaar tot een liveplaat heeft geleid, presenteren ze dan nu het eindresultaat van hun comebackbeweging: het nieuwe Discipline.-album, "To Shatter All Accord".

Vanzelfsprekend is er binnen progmiddens enorm uitgekeken naar deze release. De oorzaak daarvoor moet grotendeels, om niet te zeggen volledig, gezocht worden bij het ondertussen al veertien jaar oude "Unfolded Like Staircase". Bejubeld onder recensenten, muziekliefhebbers en muzikanten zelf heeft dat album Discipline. een cultstatus bezorgd en Matthew Parmenter tot 'progheld' verheven. Zelfs na het einde van Discipline. maakte hij dat eigenlijk waar met zijn soloalbums. Hoewel ik ergens moet toegeven dat daar toch dat ietsje extra peper miste; maar dat slechts even om aan te geven dat de verwachtingen voor dit album enorm hooggespannen zijn. Ondanks dat is er eigenlijk ook geen mens die er ook maar een moment aan twijfelt dat Discipline. die verwachtingen doodleuk zal inlossen en van dit nieuwe album weer een klassieker zal maken.

Wanneer we deze "To Shatter All Accord" even wat beter onder de loep nemen, valt het meteen op dat we twee nummers eigenlijk al kennen van eerdere optredens of van de plaat "Live Days". Met name Circuitry en When The Walls Are Down waren voor mij al zo bekend dat ik ze eigenlijk kon begroeten als oude vrienden. Maar dan oude vrienden die mij verrassen door iets aan hun look te doen, of in dit geval die een vollere sound krijgen, waar wat extra aan is toegevoegd. Ondanks deze oude vriendschap moet ik nog steeds lachen wanneer ik Parmenter Circuitry hoor openen met de woorden 'do these clothes make me look fat, she said'. Ik weet dat dit het werk is van tekstueel genie Parmenter en dat er ongetwijfeld een geweldige vondst zal volgen, maar toch doet dit mij telkens denken aan een zin uit de tekst van een of ander Antwerps rockbandje in plaats van aan Discipline.. Doch als je hem dan hoort vervolgen met 'am I the apple of your eye?' is dat gevoel meteen weg. Dit is een woordkunstenaar die je bezig hoort.

En eigenlijk is dit nog maar een van minste voorbeelden van wat Matthew Parmenter hier weer neergepend heeft. Ik ben er nooit de recensent naar geweest om veel bezig te zijn met de teksten van een album maar af en toe maak ik daarvoor een uitzondering. Eerder kwam dat, niet toevallig, voor bij Ryan Parmenter en nu weer bij oom Matthews band Discipline.. Zoals het Parmenter en Discipline. ondertussen past, lijkt het alsof hij voor dit album de tekstschrijfpen weer even in de pekzwarte inkt heeft gedoopt om zo tot wel heel zwaarmoedige nummers te komen. Poëtisch maar zwaarmoedig. Had iemand eigenlijk iets anders verwacht van Matthew Parmenter?

Maar Discipline. is natuurlijk veel meer dan enkel Parmenters teksten. Er is ook nog zijn typisch stemgeluid die zeker bij luisteraars die Discipline. net leren kennen vaak aan Peter Hammill of zelfs Fish doet denken en die hij hier weer ten volle benut. Vooral wanneer Parmenter weer even zwaar uithaalt met zijn stem zak ik toch weer telkens onder tafel omdat ik er zo van onder de indruk raak. Gelukkig wordt hij natuurlijk ondersteund door drie uitstekende muzikanten om het geheel af te maken. Ik zou zowel Mathew Kennedy als Paul Dzendzel eruit kunnen lichten en hun rol de hemel in prijzen, want ze leveren weer geweldig werk. Maar diegene die ik er wel specifiek uitlicht is gitarist Jon Preston Bouda waar ik nog meer dan bij "Unfolded Like Staircase" erg zwaar van onder de indruk ben geraakt. Ondermeer zijn gitaarwerk in het lange middenstuk van Rogue of het lange einde van When She Dreams She Dreams In Color (wat een geniale titel overigens!) is werkelijk subliem. En dan heb ik het nog niet eens over de opener Circuitry die heel sterk op Boudas gitaar is gebouwd.

Nu, ik haalde het eerder al aan: er staan twee bekende nummers op deze plaat maar dat wil dan ook zeggen dat er ook drie nieuwe opstaan. Dead City is een eerder meer melodisch maar zeer donker en de prijsnummers van deze release zijn toch wel degelijk de twee langste nummers op deze plaat: When She Dreams She Dreams In Color en Rogue. Deze Rogue begint rustig met wat een donker sfeertje en wat piano, begeleid door Parmenters zang, maar zal naar het middenstuk toegroeien naar een machtig muzikaal tapijt waarin alle sterktes van Discipline. worden bovengehaald. Ook hier merken we weer dat een band als Discipline. toch vaak doet denken aan grootheden als King Crimson en Van Der Graaf Generator.  En ook is er alweer hier ruimte voor een nieuwe glansrol voor Boudas gitaar die over heel het album gezien een grote rol gekregen heeft. Doch moet ik zeggen dat ook Parmenters toetsenspel (hoor ik daar niet ergens een Mellotron die er mee voor zorgde dat "Unfolded Like Staircase" zo goed is?) ook absoluut niet te versmaden is en dit nummer mee kleurt tot het muzikale genot dat Rogue toch is. Absoluut een hoogtepunt van deze plaat! Hoewel.het eerder vernoemde When She Dreams She Dreams In Color is eigenlijk zeker even sterk. Het gehele nummer wordt er langzaam opgebouwd om dan tot een machtige instrumentale climax te komen.die vervolgens dan wel heel abrupt wordt stopgezet. Gelukkig volgt hierna nog Rogue dat een einde kent bijna zo mooi als dat van Before The Storm op die ene Discipline.-plaat die hier al eerder vermeld is.

Het zal ondertussen wel duidelijk zijn, vermoed ik? Discipline. is volledig terug en heeft met "To Shatter All Accord" niet alleen alle verwachtingen moeiteloos ingelost maar doodgewoon alweer een meesterwerk uitgebracht. Is dit dan even goed als "Unfolded Like Staircase"? Nee, natuurlijk is dat niet het geval. Maar dat is meer de verdienste van "Unfolded Like Staircase" dan dat dit een tekortkoming van "To Shatter All Accord" zou zijn. Want al bij al is dit album gewoon een waardig Discipline.-album geworden van een band die volop in leven is. Op naar meer? Graag als het van mij afhangt!

Bron www.progwereld.org