Post Description

Ludwig van Beethoven (1770-1827)

Symphonies No.1-4, Coriolan Overture, Egmont Overture

Coriolan Overture Op 62 
Egmont Overture Op 84 
Symphony No. 1 in C major, Op.21
Symphony No. 2 in D major, Op.36 
Symphony No. 3 in E-flat major, Op.55 "Eroica"
Symphony No. 4 in B flat major, Op 60

Wiener Philharmoniker
conductor: Christian Thielemann

Onderhavige cyclus van thielemann en de Weners is tussen 2008 en 2010 vastgelegd.
Thielemann (1959) is zo'n typisch Duitse dirigent waarvan je alleen het ijzeren repertoire kan verwachten, zoals je dat van Maris Jansons ook kon; Beethoven,Brahms,Strauss,Wagner en Bruckner. Dus eigenlijk oersaai maar je kunt onze Oosterburen er voor wakker maken en met onderhavige uitvoeringen mij ook.

Van Thielemann hoeven we geen uitvoering aan de hand van de laatste musicologisch verantwoorde herzieningen en ontdekkingen te verwachten zoals in latere uitvoeringen bijvoorbeeld Haitink en Abbado dat wel meenamen. En zeker geen op de "authentieke" muziekpraktijk gerichte uitvoering zoals die van Harnoncourt,Gardiner en Bruggen. Niets van dat alles. We horen de Duits romantische school, reminiscenties van vervlogen meesters als Furtwängler,Klemperer maar ook zeer herkenbaar voor wie Karajan, Karl Böhm en Eugen Jochum nog vers in het geheugen staat. Zelf ben ik opgegroeid met de cyclus van Karl Böhm.

Met een groot orkest (vergelijkbaar met mijn Beethoven spot onder Barenboim) horen we uit graniet gehouwen klanksculpturen. Een monumentale Beethoven waarvan de fortes en tuttis errupties van een aktieve vulkaan lijken. De 8e, 1 van mijn favoriete symfonieën, zou eigenlijk als de meest speelse moeten klinken. Echter staat bijvoorbeeld de doorwerking in het eerste deel op ontploffen. Maar met oneindige fermates, plotse tempowisselingen, verrassende dynamiek horen we ook heel veel spannende zaken die deze werken groots visionair neerzetten.

Met de Wiener Philharmoniker heeft Thielemann een superieur klankkorps dat gespecialiseerd is in de Duits romatische traditie; ultieme klankschoonheid en versmelten van de verschillende secties waarin een individuele solo ondergeschikt is. 
Voor oude muziek fetisjisme is hier geen plaats.
Een totaal andere benadering van muziek uit deze periode zoals we dat kennen van het orkest van de 18e eeuw waarin gelaagdheid en middensectie juist van groot belang is.
Ik wil beide benaderingen niet meer missen. Ik geniet van de transparantie en de warmte van bijvoorbeeld Brüggen en Gardiner met hun orkesten.
De uitvoeringen van Barenboim vind ik prachtig en de West-Eastern Divan Orchestra geven alles voor hun maestro en waar ik graag regelmatig naar terug keer maar de Weners zijn superieur.

Persoonlijk vind ik de klankschoonheid niet terug te vinden in de dirigeerstijl van Thielemann. Dat ziet er in mijn beleving erg houterig uit. Hier niets van die mooie gebaren van Haitink.

Een waarschuwing is op zijn plaats. Je wordt ogenblikkelijk bevangen door de klankschoonheid. Wanneer je het toch waagt een enkele symfonie te beluisteren wil je ze allemaal achter elkaar horen.

Check de NFO voor meer inhoudelijke info
http://binsearch.info/viewNFO.php?oid=134878221&server=

DISCLAIMER
Mijn uiterst subjectieve overwegingen worden ter plekke bedacht en ingetikt waardoor het niet onmogelijk is dat er een grammaticale dan wel spelvoud wordt aangetroffen.
Laat aub een berichtje na wanneer je het meeneemt/waardeert dan weet ik waar ik het voor doe.
Spots worden gecontinueerd indien er voldoende interesse is.