Post Description

Denemarken 2003
imdb.com/title/tt0338418 /
90 min.

Regie: Natasha Arthy

Met: * Sidse Babett Knudsen * Björn Kjellman * Søren Byder * Lotte Andersen e.a.

Met de ingevolge het Dogma 95 manifest afgelegde gelofte van " kuisheid " heeft de Deense regisseur Arthy met Se Til Venstre...een emotionele zowel als romantische komedie gemaakt waarin de voor dit genre vaak zo kenmerkende bombastische Hollywood stijl gelukkig ver te zoeken is. Zonder kunstmatige verlichting of geluid, alle camera's handheld etc. is deze film er een die de vaak levensgrote kloof tussen komedie en tragedie knap overbrugt. Centraal staat Katrine (Knudsen), een jonge vrouw die haar huwelijk met de sympathieke Jonas (Byder) aan het plannen is maar niet de moed heeft haar zus Mette (Andersen) hier over in te lichten. Mette verblijft op een psychiatrische afdeling sinds haar ruimdenkend Zweeds vriendje Thomsen (Kjellman) haar onverwacht verliet. Wanneer Thomsen aan de vooravond van de bruiloft plotseling verschijnt is dat evenmin iets wat Katrine aan Mette kan vertellen. Dit nieuws verzwijgen is één ding maar het echte probleem zijn de gevoelens die Katrine en Thomsen voor elkaar hebben. Wanneer zij op zoek zijn om ingevolge de traditie voor de bruid iets ouds, nieuws, geleends en blauws te verkrijgen, borrelen zich soms pijnlijke waarheden langzaam een weg naar buiten. 

Door de vereenvoudigde stijl van filmmaken, ontwikkelt dit alles zich op het scherm op een natuurlijke manier waarbij we aangenaam verrast worden door soms onverwachte thematiek. (hoeveel komedies gaan er integer om met HIV en een psychiatrisch familielid ?)  Knudsen is vooral goed. Ze neemt ons, zelfs als ze voortdurend ongelooflijk domme dingen doet, helemaal voor haar in en het personage Thomsen is zondermeer sympathiek met zijn merkwaardige passie voor honden van het vuilnisbakkenras. 
Ondanks de eisen die Dogma aan haar makers stelt zien we door haar gebruik van muziek, regisseur Arthy ook een knipoog naar het genre maken (de band verschijnt live op het scherm iedere keer wanneer Mette haar alomtegenwoordige Walkman afspeelt.)  De meest aangename verrassing is toch de serieuze emotionele ondertoon die de film diepte geeft en een romance laat zien die vragen durft te stellen in plaats van alles hapklaar te serveren.