Post Description

Beschrijving
Nieuwe uitdagingen stapelen zich op voor Tony Soprano, terwijl zijn leven steeds ingewikkelder wordt. Nu hij en Carmela weer bij elkaar zijn, moeten ze onder ogen zien dat hun kinderen niet langer kind zijn, maar ook nog niet volwassen. En met Johnny Sack in de gevangenis komen de toch altijd al gespannen verhoudingen tussen de families in New Jersey en New York nog verder op scherp te staan. 


Recensie(s)

Het allerlaatste seizoen van The Sopranos eindigt niet met een enorme climax of dramatische ontknoping, maar met een scène die een boel vragen oproept en er weinig beantwoordt. Kortom, The Sopranos eindigt zoals het begon: als een serie die alle wetten van drama aan zijn laars lapt.
door: Martin Dolman

Vooraf was duidelijk dat The Sopranos, een serie die de lat voor televisiedrama erg hoog heeft gelegd, niet kon eindigen op een al te voor de hand liggende manier. Maar toch kwam de ambiguïteit voor deze kijker als een grote verrassing, vooral omdat de spanning in de allerlaatste negen afleveringen op alle mogelijke manieren tot een hoogtepunt wordt gedreven. De belangrijkste verhaallijnen lijken namelijk allemaal naar een noodlottig einde toe te werken. Zowel in maffiakringen als aan het thuisfront is het de ene crisis na de andere voor Tony Soprano. Het spelletje Monopoly dat in de eerste aflevering vreselijk uit de hand loopt, is slechts een voorbode van de conflicten die hem te wachten staan. Oude vriendschappen komen tot een einde, oude vijanden keren terug en Tony ontdekt tot zijn schrik dat zijn duistere karakter erfelijk is.

Over duister gesproken: de laatste negen afleveringen leggen de kwaadaardige kant van Tony zo duidelijk bloot, dat je als vanzelf aan boetedoening gaat denken. We hebben hem in de afgelopen zes seizoenen zien liegen, stelen en moorden, maar op de een of andere manier was daar altijd een rationalisering voor te vinden: het is zijn broodwinning, zo steekt hij nou eenmaal in elkaar, zo gaat dat bij de maffia, enzovoort. Maar in dit laatste seizoen gaat Tony in één schokkende en dramatische scène zó ver, dat je als kijker verbijsterd achterblijft. Wanneer hij zijn handelen even later ten kantore van Dr. Melfi toelicht, krijgen we een zeldzaam inkijkje in de zwartste hoeken van Tony's geest.

In het licht van deze ontwikkelingen is het uitblijven van een climax nogal onbevredigend. Alsof schrijver en bedenker David Chase langzaam een ballon opblaast, om hem vervolgens leeg te laten lopen, in plaats van met een knal uit elkaar te laten spatten. Het probleem daarbij is niet dat de knal uitblijft, maar dat het laatste seizoen eindigt zoals elk seizoen eindigde: met een paar onafgewerkte verhaallijnen die de kijker hunkerend naar meer achterlaten. Aan de andere kant: over hoeveel andere series kun je dat na zes seizoenen nog beweren? En bovendien heeft David Chase met The Sopranos nooit eerder de makkelijke weg genomen. Dat maakte de serie immers tot wat ze was: unieke televisie.