Post Description

Op het laatste album van IZZ bleek de stem van Laura Maede reeds een karaktervolle verschijning. Een helder stemgeluid dat doet denken aan de synthpopsterren uit de jaren ‘80, waardoor de beweging naar puntigere, elektronische muziek logisch overkomt. Het resultaat mag er dan ook zijn.

“The Most Dangerous Woman In America” bevat aanstekelijke symfopop met expressief synthesizerwerk, pakkende ritmes en strakke, ietwat ijle arrangementen. Tekstueel verhaalt deze plaat over mensen wier stem en herinneringen verloren zijn gegaan door roddels en geruchten. De sociale thematiek geeft de muziek een aangename gewichtigheid. Sporadisch doet het geluid van deze plaat hierdoor denken aan een band als Propaganda, maar ook Enya komt in het geheugen. Desalniettemin bevat deze muziek nog immer veel symfonische tonen met een satirische bijklank. Ook het toneel lijkt nooit ver weg. Was dit een Nederlandse artiest geweest, had ik kleinkunst als referentie genoemd, hoewel de titel van het openingsnummer alsook enkele Franse frasen eerder doet vermoeden dat het chanson als referentie heeft gediend. Het is kortom een bonte vermenging van invloeden zonder dat dit pretentieus klinkt. Meade weet zo een interessante, speels geluid te bieden dat de aandacht moeiteloos vasthoudt.

Zo is Doesn’t Change A Thing inventief opgebouwd rond de herhaling van een thema. Meanderende pianotonen en gevoelige zang starten, waarna schertsende synthesizers voor een Moulin’ Rouge’achtig sfeertje zorgen. Het tempo gaat omhoog; de sleep wordt een stap. De synthesizers klinken onbestemd op de achtergrond, waarna een elektronisch ritme zorgt voor een zwevende passage. De terugkeer naar het hoofdritme dat de conclusie vormt, mag dan voorspelbaar zijn, het is eveneens smaakvol. Burned At The Stake is de single van het album. Bubbelende elektronica en slepende zang creëren een fluwelen arrangement met een melancholieke sfeer. De versnelling voelt theatraal en extatisch aan. De zinderende synthesizerstroom biedt een prettige, subtiele climax. Het titelnummer is tot slot een langgerekte compositie met trappelende drums en drijvende toetsen. Stemmen op de achtergrond geven het arrangement een psychedelisch sfeertje, waarna klavecimbel-klanken spannend strijden met de ingehouden zang en galopperende bassen. Vangelis’achtige sequencers verzorgen vervolgens de overgang naar de laatste akte: een aangenaam spacy uitgeleide.

Zo heeft elk nummer wel interessante passages. Vergeleken met het vorige album, “Remedium”, is deze muziek bovendien puntiger, minder zweverig en bovenal bevat het meer zelfvertrouwen. Daar waar de arrangementen voorheen ietwat slordig en zoekend klonken, heeft deze plaat een focus waaruit de groei van deze artieste blijkt. Negatieve punten tref ik hier eigenlijk niet aan.

Laura Meade biedt hier kortom een soloalbum met karakter. De luisteraar mag synthesizer-gedreven symfopop met uitstekend in elkaar stekende composities verwachten. De gedreven melodieën houden de aandacht goed vast. Het resulteert in een van de sympathiekste albums dit jaar, moge het niet tot de beste behoren.


*Tekst: Luke Peerdeman
*Bron: Progwereld.org

























Tracklist:


01. On The Shores Of The Seine [0:30]
02. Leaving [3:30]
03. Burned At The Stake [2:47]
04. Iconoclast [5:12]
05. End Of The Road In Hollywood [3:11]
06. Doesn't Change A Thing [4:34]
07. The Most Dangerous Woman In America [8:16]
08. The Shape Of Shock [4:01]
09. Forgive Me [5:41]
10. Tell Me, Love [2:01]