Post Description

OUT OF THE BLUE

USA, 1980
door en met Dennis Hopper
Verder met Linda Manz, Sharon Farrell en Raymond Burr
Nederlands ondertiteld

Don Barnes (Dennis Hopper) zit een straf van vijf jaar uit omdat hij met zijn truck onder invloed van drank een schoolbus heeft geramd, waarbij kinderen zijn omgekomen. Thuis wachten zijn vrouw Kathy en inmiddels 15-jarige dochter Cindy (bijgenaamd Cebe) op hem. Zij zat ook in de truck ten tijde van het ongeluk en dat heeft zijn sporen nagelaten. Het is een autonome en losgeslagen puber die geen enkele autoriteit accepteert en gek is op Elvis en punk. Echter Elvis is dood en ook de punkbeweging voert een zieltogend bestaan. Haar moeder is een hysterische en nymfomane heroïneverslaafde die probeert de eindjes aan elkaar te knopen door in een restaurant te werken (en er een vreugdeloze relatie met de eigenaar op na te houden). Maar Kathy en Cebe hebben één lichtpuntje dat gloort: de vrijlating van Don is nabij en dan zal alles weer beter worden. In het licht van het voorgaande zal het niemand verbazen dat dat een wanhopige en irreële verwachting is. Vaderlief grijpt meteen weer naar de fles en is onberekenbaarder dan ooit. Het herenigde gezinnetje stevent af op een onafwendbare teloorgang. 

'Bleak' is de beschrijving die de Engelstaligen hebben bedacht voor dit soort drama. 'Naargeestig' zouden wij zeggen al is het meer 'naar' dan 'geestig' wat je te zien krijgt. Het verhaal begint al op een dieptepunt en gaat vervolgens alleen maar verder bergaf. Vandaar ook de titel, die is ontleend aan het nummer "My My, Hey Hey" van Neil Young ("out of the blue and into the black").
Dennis Hopper krabbelde tijdens het maken van deze film net op uit zijn lost weekend van jarenlang drank- en drugsgebruik en het kost hem dan ook weinig moeite een geloofwaardig hoofdpersoon neer te zetten. Maar de grootste indruk maakt een waarlijk schitterend naturel acterende Linda Manz, die al veel indruk maakte in 'The Wanderers' (1979) en vooral in haar debuut: Terrence Malicks 'Days Of Heaven' (1978). Erg jammer en ook merkwaardig dat ze sindsdien in filmland verder weinig opmerkelijks heeft verricht.
Een onbegrijpelijkerwijs in ons taalgebied onopgemerkt gebleven prachtfilm. Al kun je hem beter niet opzetten als je er een gezellige avond van wil maken: er gebeurt weinig verheffends, en vooral het nihilistische einde krijg je niet meer uit je systeem.