Post Description

Ken je dat gevoel, dat je midden in een droom wakker wordt en niet meer weet waar je bent? Dat gevoel bekruipt me als ik het zevende album van Gazpacho start. Ik hoor spookachtige geluiden die ik niet helemaal kan plaatsen, echo's en een soort metaalachtig geklop. Een stemmige viool zorgt voor een duister sfeertje. Waar ben ik, wat hoor ik? De mysterieuze intro glijdt soepel over in een hypnotiserende tokkel, die maar doorgaat en doorgaat. Het riedeltje zwelt aan, vervaagt en duikt telkens weer op om me mee te slepen naar een andere wereld.
 
Welkom in het schimmenrijk.
 
Op "March Of Ghosts" hoor je korte verhalen uit lang vervlogen tijden. Geesten komen 's nachts bij de hoofdpersoon langs om over hun leven te vertellen. Bijvoorbeeld een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog of de bemanning van het spookschip Mary Celeste uit 1872. Je hoort niet alleen hun verhalen, je ziet ze ook. Als het melancholieke nummer Mary Celeste opeens overgaat in een vrolijk, folk-achtig deuntje met cello en fluit, zie ik matrozen dansen op het dek. Ze klappen uitbundig in hun handen, haken hun ellebogen in elkaar en draaien rondjes op hun modderige zeemanslaarzen.
 
Eigenlijk zijn de nummers op "March of Ghosts" korte filmpjes. De muziek trekt je echt een verhaal in en roept emoties en beelden op. In een aantal nummers hangt een Keltisch sfeertje, dat veroorzaakt wordt door instrumenten als de luit, thinwhistle en Uilleann Pipes, een soort Ierse doedelzak. Verder zorgt de viool (ja, die is weer terug, en hoe!) voor een klassiek geluid. De viool voegt lekker veel drama toe aan het orkestrale Black Lilly, terwijl het instrument op What Did I Do slechts een ondersteunende rol speelt. In dit lied draait het vooral om de warme stem van Jan Henrik Ohme.
 
Het hoogtepunt van het album is Hell Freezes Over, een nummer dat in vieren is geknipt. Het  bevat veel instrumentale stukken, zoals de scheurende gitaarsolo in deel één of het lange, filmische outro van de cd. Deel drie is heerlijk loom en zweverig, terwijl het laatste nummer juist fel en dreigend klinkt door de steeds snellere drumslagen en stevige gitaar. Het zijn de melodieën die je vastgrijpen, maar op de achtergrond gebeurt ook van alles. Een alarm dat afgaat, geritsel, een galm. En het hele album duikt dat bekende, hypnotiserende riedeltje van het begin weer op. Het pakt je bij de hand, brengt je in vervoering en leidt je naar het volgende verhaal.
 
"March of Ghosts" lijkt misschien het meest op het album "Night". Het is net zo donker, bezwerend en gelaagd en ook dat album heeft één melodie die telkens terugkeert. Maar er zijn ook duidelijke verschillen te horen. "Night" klinkt als één onafgebroken muziekstuk, terwijl het nieuwe album ook korte, afgeronde liedjes bevat. Verder voegt de band nieuwe instrumenten en invloeden toe die het album een mystiek tintje geven. Eén ding heeft "March Of Ghosts" gemeen met alle voorgaande cd's: het staat vol prachtige melodieën die na het luisteren nog lang in je hoofd 'rondspoken'.

Bron: Progwereld