Post Description

Johnny Dowd - Wake Up The Snakes - (2010)



Meneer Johnny Dowd wordt met het album beter. Met Wake Up The Snakes heeft hij niet alleen zijn beste plaatje tot nu toe gemaakt -ook naar eigen zeggen, maar da’s logisch- hij lijkt ook een eigen stijl gevonden te hebben. Een soort broeierige rootsmuziek met een soultwist en af en toe een vette knipoog naar het genre. Meestal in de vorm van een tekstgrapje of een fout orgelloopje.

Over broeierig gesproken; het eerste nummer van de plaat is dat zeker: Yolanda. Qua tekst niets eens zo bijzonder. Sterker nog, het verhaal over een meisje dat een man probeert over te halen om haar foute vader te vermoorden, lijkt zo gejat uit een slechte b-film (ja, er zijn ook goede b-films). Maar de fluisterende manier waarop Dowd het nummer zingt en de ingetogen manier waarop zijn band hem begeleidt is zo doeltreffend als het maar kan.

Naast Dowd zelf, is dus ook zijn band erg in vorm. De muzikanten hadden dan ook heerlijk de tijd in hun eigen New Yorkse studio. Minpuntje is misschien dat gitariste Kim Sheerwood-Caso wel erg vaak de vocalen tot haar rekening mag nemen en soms zelfs een heel nummer achter de zangmicrofoon plaatsneemt. Haar zang is zuiver en zeker niet vervelend, maar mist de spanning en diepgang die de oude Dowd nou net wel heeft. En, net als Sheerwood-Caso, had ook het alsmaar zagende orgel best wel eens wat vaker achter in de mix gelegd mogen worden.

Het is eigenlijk ongelooflijk dat Johnny pas op 50-jarige leeftijd besloot om muzikant te worden. Wake up the Snakes bewijst dat je op je 60e nog een geweldige plaat kan maken, zonder ergens ook maar belegen te klinken. Luister maar eens naar Swamp Woman, dat toch gemakkelijk één van de meest geslaagde en grappigste odes aan de vrouw is van de afgelopen jaren: ‘She’s got dirty brown eyes like river mud. Lord, God almighty, my baby is hot!’ De heren van Munich Records mogen weer trots zijn op hun Texaanse laatbloeier.