Post Description

De Tweede Wereldoorlog - Over de Rijn

Op de frisse lente-ochtend van 23 maart 1945 was ik er getuige van hoe een kolonel van een befaamde infanterie-eenheid van de 15de Schotse divisie vanaf de kerktoren in een klein dorp bij Xanten op de westoever van de Rijn door zijn verrekijker de rivier opnam. Even huiverde hij van wat hij zag. Op deze plaats is de Rijn een indrukwekkende barrière met een breedte van zo'n 500 meter en stroomt hij, door winterregens gezwollen, woest tussen de Bunden — de 5 meter hoge aarden dijken die het land voor overstromingen moeten behoeden. Aan de overkant strekt zich een vlakte uit, die helemaal tot aan de Oeral in Rusland op geen enkel punt hoger dan 30 meter is.
Het was ideaaltankterrein, ideaal voor die moderne vorm van gemechaniseerde oorlogvoering waarin de geallieerden nu zo uitblonken. Op die ochtend in maart stonden de geallieerde legers langs de hele loop van de rivier, van de Zwitserse grens tot aan Nederland en de Noordzee. De Canadezen stonden in het noorden, de Britten en Amerikanen in het midden en de Fransen stonden in de Elzas in het zuiden. Ai deze legers stonden gereed voor een aanval op deze laatste grote barrière voor het hart van het Duitse rijk, een aanval zoals die door de Amerikaanse en Britse topstrategen was voorbereid. Het zwaartepunt van die aanval lag in het noordelijk deel van de centrale sector en zou worden uitgevoerd onder bevel van veldmaarschalk Bernard Law Montgomery.
Onder zijn bevel zouden niet alleen de Britten en Canadezen opereren, maar ook het Amerikaanse 9de leger. Verder naar het zuiden hield generaal Omar N. Bradley het leeuwedeel van de Amerikaanse troepen gereed voor een opmars in oostelijke richting en de omsingeling van het Ruhrgebied. Door een briljante coup-de-main hadden de Amerikanen reeds een bruggehoofd op de oostoever van de Rijn in handen.
Er was niemand die er op die ochtend van de 23ste maart aan twijfelde dat het einde van de oorlog in zicht was. De vraag was nu  hoe zou of moest die oorlog nu precies eindigen? Zoals uit dit vanuit Amerikaans standpunt geschreven boek zal blijken, waren de Britten en Amerikanen het verre van eens over het antwoord op die vraag. Hitier had het merendeel van zijn toch al niet talrijke reserves naar het oosten gestuurd om daar langs de rivier de Oder te proberen de Russen te stoppen. Dat was de vijand waarvoor hij het meest was bevreesd en het moet worden gezegd dat deze vrees werd gedeeld door Hitlers meest vastbesloten tegenstander, Winston Churchill.
Churchill was al gealarmeerd geraakt door de meedogenloze wijze waarop Stalin aan Polen en Roemenië een communistisch regime had opgelegd  een handelwijze die in lijnrechte tegenstelling stond tot de bij de kort daarvoor gehouden conferentie op Jalta gemaakte afspraken. Wat er zou gebeuren als het Rode Leger erin zou slagen de Oder over te steken en eerder dan de geallieerden diep in het hart van het Duitse rijk door te dringen, baarde hem nog meer zorgen. Op dat moment vertrouwde Churchill er echter op dat men de Russen een slag voor zou zijn als Montgomery de volle steun zou krijgen.
Montgomery's oversteek van de Rijn zou de laatste grote veldslag van de oorlog in het Westen worden. Na massale voorbereidende bombardementen en een door meer dan 5000 stukken geschut uitgevoerde beschieting, gingen de eerste eenheden op het middernachtelijk uur van de 23ste maart tot de aanval over. Onder een regen van Duitse mortiergranaten ploegden de aanvalsboten naar de overkant.
"De Rijn is vanavond bloedrood," schreeuwde ik in mijn microfoon in een poging boven het lawaai van de strijd uit te komen. "De luiken vallen naar beneden en nu rennen de Schotten naar voren bij het door merg en been gaande geluid van de doedelzak..."
Terwijl de eerste golf aanvallers zich ingroef op de oostoever werd de mannen in het vale ochtendlicht een hart onder de riem gestoken door het schouwspel van de grootste luchtlandingsoperatie van de oorlog. Duizenden parachutes ontvouwden zich terwijl Britse en Amerikaanse parachutisten direct boven de vijandelijke posities afsprongen. Het Duitse front langs de Rijn begaf het. Binnen enkele dagen raasden Montgomery's pantserdivisies over de Westfaaise vlakte. De Canadese troepen zwenkten naar het noorden af om zo de Duitse eenheden die het noordoostelijk deel van Nederland bezet hielden, te omsingelen.
Niemand die aan die opmars heeft deelgenomen, zal ooit de aanblik vergeten van de doodsstrijd van nazi-Duitsland. Uit de ramen van elke boerderij in dat stille landschap hingen witte lakens ten teken van overgave. De steden waren begraafplaatsen, waar de versufte inwoners uit hun schuilplaatsen kropen en zwijgend langs de kant van de weg stonden terwijl de overwinnaars voorbijraasden. Alle symbolen, vlaggen en banieren alles waarop een hakenkruis voorkwam  waren als bij toverslag verdwenen. Ook van activiteiten van Hitlers Weerwolven burger-guerriIlastrijders  was niets te merken.
Naarmate de lange colonnes motorvoertuigen dieper in het hart van het Derde Rijk doordrongen, vond men vreemde, ja sinistere bewijzen voor de berekende wreedheid die achter de indrukwekkende fagade van Hitlers rijk schuilging. De nazi's.

Formaat: Pdf

Veel leesplezier!!!