Post Description

“Nocturne” bevat nachtmuziek, zo geeft de band in het begeleidende boekje aan. De luisteraar mag klankkleuren verwachten die suggestiever worden in het donker. Een beetje zoals een bos in het duister, onder de koplampen van voorbij razende auto´s, opeens dreigende schaduwen blijkt te herbergen. Dit soort suggestieve spanning is echter lastig vast te houden. Het is de vraag of dat hier is gelukt.

The Emerald Dawn produceert met andere woorden mysterieuze klanktapijten met een soort anticipatiespanning. Vergeleken met het vorige album, “Visions”, is deze muziek iets trager. Daarnaast zijn de vocalen minder nadrukkelijk aanwezig. Het accent ligt op de toetsen die zelfs aan de hoogtijdagen van Eloy doen denken. Daarnaast hebben de fluwelen gitaartonen iets weg van die van Steve Rothery waardoor deze muziek liefhebbers van neo-prog zal aanspreken.  Ook een goede dot new-wave ontbreekt niet. De zweverigheid van een band als This Mortal Coil komt althans vaak in gedachten. Deze combinatie van stijlen creëert een aangenaam bandgeluid.

De composities op dit album steken bovendien aardig goed in elkaar. As Darkness Falls begint intrigerend met dreigend gitaarwerk en wervelende synthesizers die de melodieën vooruit duwen.  De gitaar jamt naar hartenlust en verhoogt stap voor stap de intensiteit om tot slot, middels enkele hakkende tonen, het nummer passend af te sluiten. Dit is een sterke opener. Ook In The Dead Of The Night is interessant. Het spaarzame toetsenspel creëert een jazzy sfeer, wat wordt onderstreept door de saxofoon. Wanneer het orgelspel inzet, is het echter pas echt genieten geblazen. De consequent lugubere, ietwat Lynchiaanse sfeer grijpt hier de aandacht vast waardoor je als luisteraar wordt meegesleept om pas op het eind weer los te geraken. Hoewel ik een heftigere conclusie had gelust, acht ik dit het hoogtepunt van het album.

De plaat wordt afgesloten met een epic: The Child Within. Het begint goed met een spaarzaam startstuk waar de klaagzang van Carter zweeft over weids toetsenspel.  Deze warme deken wordt evenwel verstoord door onheilspellend onweer.  De muziek wordt bedrukkender. Het is wachten op een uitbarsting. De spanning moet zich immers toch op een zeker punt ontladen en dit soort donkere wolken kan niet eeuwig standhouden. Een wervelwind aan synthesizertonen blijkt het muzikale vuurwerk te zijn dat de verwachte catharsis levert. De luisteraar wordt na vijftien minuten voldaan de regen ingestuurd.  Het had hier mooi kunnen eindigen. Jammer genoeg gaat het nummer verder. Hoewel de weide toetsenpartijen nog steeds aangenaam zijn, voelt het aan als mosterd na de maaltijd en bovendien is de compositie zo wel erg lang van stof. Het album wordt teleurstellend afgesloten.

Dit toont gelijk het grootste mankement van deze plaat: de muziek is vooral gericht op het neerzetten van een sfeer. Er zullen daardoor luisteraars zijn die zuchten naar composities die sneller ter zake komen. De spanningsbogen zijn bovendien vrij lang en culmineren niet altijd in een mooie overgang of een goede conclusie. Dit zorgt voor verveling. Een smet op deze, overwegend overtuigende, plaat!

Deze Britten maken kortom progrock vol met nachtelijke klanken. Dit is meeslepende muziek, met name door de aangename, mysterieuze stijl. Deze zweverigheid kan echter ook op een gegeven moment tegenstaan. Strakkere composities hadden dit kunnen verhelpen. Desondanks kan men veel plezier beleven aan dit album.


*Tekst: Luke Peerdeman
*Bron: Progwereld.org

























Tracklist:


01. Prologue [0:30]
02. As Darkness Falls [10:44]
03. Moonlight [8:33]
04. In The Dead Of Night [10:43]
05. The Child Within [20:45]