Post Description

Nagelezen, verbeterd en nieuwe covers.

A Scanner Darkly doet, bij gebrek aan een betere vergelijking (al is de vergelijking misschien beter op zijn plaats dan op het eerste gezicht lijkt), soms denken aan een psychedelische science-fictionversie van Bernlefs Hersenschimmen. Ook hier is de lezer akelig dichtbij de geestelijke aftakeling van de hoofdpersoon aanwezig: waar Bernlef de kracht put uit het gebruik van het ik-perspectief, daar weet Dick juist ambiguïteit, verwarring en momenten van surrealisme op te wekken door een auctoriële verteller in te zetten: langzaam maar zeker verwijderd Fred zich van Bob, of andersom. Waar Dick aanvankelijk nog blijft verwijzen naar het feit dat dit dezelfde persoon beslaat, daar begint hij hier halverwege heel subtiel afstand van te nemen. Fred en Bob worden uiteindelijk door zowel de hoofdpersoon als door de verteller als twee totaal los van elkaar staande personages neergezet, met hun eigen hoofdstukken en eigen monologues intérieurs. Hoe Fred/Bob zichzelf/de ander waarneemt wordt door de lezer, door een eenvoudige techniek rondom vertelperspectief naar de hand te zetten, op praktisch dezelfde manier ervaren.


Naast deze verhaaltechnische kunstgreep is het ook puur genieten geblazen bij alle kleine scènes, zijplotjes en anekdotes die Dick in zijn verhaal stopt. Zo'n hoofdstuk als die rondom de kwestie hoeveel tandwielen Barris' fiets nu eigenlijk bezit is briljant, en het laat zich raden dat Dick veel van zijn eigen ervaringen in alle gebruiken en tradities binnen de drugsgemeenschap in het werk gestopt heeft: de details zijn bijna té kleurrijk om zomaar uit de duim gezogen te zijn.


Snedig, gedetailleerd, filosofisch en daarnaast daadwerkelijk góed geschreven (een niet veel voorkomend aspect binnen Philip K. Dicks oeuvre): A Scanner Darkly is één van de betere klassiekers binnen het science-fictiongenre.