Post Description

De Tweede Wereldoorlog - De Italiaanse veldtocht

Op 13 mei 1943 lag ik als officier van het Britse 8ste leger zeer dicht in de buurt van de oostelijke linies van de As-mogendheden in Noord-Afrika. Mijn observatiepost was gesitueerd in een aan zee gelegen vlakte die grensde aan de Tunesische bergen waarin de vijand zich ophield. Opeens zag ik in de bergen allemaal witte vlaggen: het Afrika Korps gaf zich over. Ik begaf mij op weg en kwam toen een Britse artillerist tegen, die vanuit het westen was opgerukt. We hadden gezegevierd! En we waren ervan overtuigd dat we het zelf hadden klaargespeeld.
Maar niets was minder waar. Zonder de steun van Amerikaanse infanterie, wapens en vliegtuigen zou die artillerist vanhet 1ste leger nooit getuige zijn geweest van de Duitse overgave in Tunesië. Ook mijn gepantserde voertuig was Amerikaans. De oorlog was toen al een gemeenschappelijke inspanning en naarmate de strijd zich via Sicilië naar Italië uitbreidde, werd het meer en meer een oorlog van verenigde naties. Nieuw-Zeeland, Canada, Frankrijk, Polen, India, Zuid- Afrika, Brazilië en op het laatst ook Italië maakten deel uit van dit bondgenootschap.
In de Verenigde Staten wordt echter nog veel gedacht dat de Italiaanse veldtocht een in hoofdzaak Amerikaanse aangelegenheid was. Het pleit dan ook voor dit van oorsprong Amerikaanse boek dat men de nadruk legt op het multinationale karakter van de bij deze veldtocht betrokken troepen.
Churchill en zijn adviseurs die de onderhandelingen hadden gevoerd die resulteerden in Amerikaanse deelname, waren zich er maar al te goed van bewust hoe afkerig generaal George C. Marshall en zijn collega-chefs van staven van riskante ondernemingen in het Middellandse-Zeegebied waren. Pas na de oorlog werd het uit officiële documenten duidelijk hoe fel gekant men hiertegen in Washington was.
Uit dossiers van het invloedrijke Joint Strategie Survey Committee en de Army's Strategy and Policy Group — de eerste onder generaal Stanley Embick en de tweede onder zijn schoonzoon generaal Albert C. Wedemeyer — blijkt niet alleen afkeer van enige Amerikaanse inmenging in het Middellandse-Zeegebied, maar ook een diepgeworteld wantrouwen jegens de Britse motieven. Zij waren niet de enigen in Washington die geloofden dat Ghurchills belangstelling voor dit gebied minder te maken had met een poging de aandacht van de Duitsers af te leiden van de op handen zijnde invasie in noordwest-Europa dan met Brits imperialisme.
Hoewel de chef-stafvan het Amerikaanse leger, generaal Marshall, niet geloofde in imperialistische bedoelingen van de Britten, was hij één van degenen die zich het felst verzette tegen een militaire operatie in het Middellandse-Zeegebied. Hij geloofde rotsvast dat om Duitsland te verslaan men via Noord-Europa moest binnenvallen om vervolgens naar Berlijn op te rukken. Hij geloofde bovendien dat een veldtocht in het Middellandse-Zeegebied zóveel zou vergen van de geallieerde krachten, dat de kans van slagen van de operatie kleiner zou worden. Na een week van verhitte discussies zegevierden Roosevelt en het gezond verstand. Het werd duidelijk dat ervan het vormen van een tweede front in 1943 geen sprake kon zijn, ten dele omdat de Amerikanen het idee zelf ondermijnd hadden door meer dan de afgesproken aantallen soldaten en materieel naar de Stille Zuidzee te sturen. Roosevelt wilde de geallieerde troepenin Noord- Afrika in de strijd houden en daar Churchill er net zo over dacht, werd er in Casablanca een compromis bereikt: er zou een landing op Sicilië worden uitgevoerd. Het duurde echter tot augustus voordat Churchill en Roosevelt elkaar weer ontmoetten. Dat was in Quebec en daar werden ze het ten slotte eens over de vraag of een landing op Sicilië al dan niet zou moeten leiden tot de verovering van heel Italië.
Het feit dat de nieuwe Italiaanse regering van maarschalk Badoglio vrede wilde sluiten, maakte een duidelijke beslissing over de te volgen koers noodzakelijk. Maar er was veel Britse overredingskracht voor nodig om de Amerikanen over te halen het licht op groen te zetten voor een amfibie-aanval op het Italiaanse vasteland.
Italië gaf zich formeel over op 9 september en een paar uur later landden de eerste divisies van het 5de leger van generaal Clark bij Salerno, terwijl het 8ste leger van Montgo- mery langzaam langs de westelijke en oostelijke kust oprukte. Maar de invasie was tegelijkertijd te laat en te succesrijk. Te laat, omdat door alle gekrakeel de geallieerden verzuimd hadden de Duitsers vanaf Sicilië te blijven opjagen. De operatie verliep te succesrijk omdat Hitler onverwacht besloot Zuid-ltalië te verdedigen, met behulp van kostbare reserves die spoedig nodig zouden zijn om de geallieerde aanvallen vanuit Rusland en Normandië te weerstaan.
Het eigenlijke doel van de Italiaanse invasie werd wel degelijk bereikt, maar de prijs was beduidend hoger dan men had verwacht. De verovering van Rome was niet een kwestie van een paar weken, maar nam 8 maanden in beslag en het

Formaat: Pdf.

Veel leesplezier!!!