Post Description

Het Italiaanse Barock Project is een rijzende ster in progland. Na het sterke “Detachment” uit 2017 deed de band een aantal succesvolle optredens in diverse landen, waaronder Nederland, en wist men uiteindelijk onderdak te vinden bij het Aereostella-label dat onder andere ook PFM onder zijn hoede heeft. Bij dit label is nu de opvolger, “Seven Seas”, verschenen.

Het nieuwe album vindt zijn oorsprong in de ervaringen tijdens de concerten in Nederland, Japan en de Verenigde Staten in 2017 en 2018. De teksten gaan over intimiteiten, bespiegelingen op buitenlandse tournees en kolonialisme in Afrika.
Bij gelegenheid van de release van “Detachment” ging collega Alex Driessen al uitgebreid in op het streven van muzikaal opperhoofd Luca Zabbini om zich los te maken van de vaste wetten binnen de progrock. In het begeleidend schrijven bij de release van het nieuwe album hamert Zabbini er opnieuw op zich niet te willen herhalen en zich over de grenzen van de prog heen te willen ontwikkelen. Hij refereert hierbij aan de ontwikkeling in de muziek van Steven Wilson. Zonder zich in ‘zeven sloten’ tegelijk te begeven slaagt hij daar glansrijk in. Natuurlijk kent hij zijn roots. Zabbini is een groot bewonderaar van Keith Emerson. Dat hoor je duidelijk terug in zijn toetsenspel, al neemt dat op de piano soms Lisztiaanse proporties aan. Je hoort flarden Jethro Tull, Angelo Branduardi, hardrock, jazz, barok en als Italiaan heeft hij natuurlijk een patent op prachtige klassieke melodieën. Al deze invloeden smelten op “Seven Seas” samen tot een geheel eigen Barock Project-stijl.

Wat daarin vooral opvalt is een ongekende volwassenheid in de melodielijnen waar de verschillende instrumentale stijlkenmerken omheen bewegen. Luister maar eens naar de heerlijke jazzy opbouw van de melodie in Ashes, vooral wanneer de gitaar de melodie overneemt. Tegen het eind weet de band dit met een orkestrale inkleuring tot een fantastische climax te brengen.

Daarvóór heeft Barock Project zich van een heel andere kant laten horen in I Call Your Name. Een messcherpe a capella opening waarna bijtende gitaaraccenten, ondersteund door een heerlijke funky groove van de ritmesectie het heft in handen nemen. Zeer verrassend zijn de Crosby, Stills, Nash & Young achtige koortjes die hier als vanzelfsprekend over heen worden gezongen. En met de Ohohohoo’s uit het refrein zou Freddie Mercury ook nog wel raad hebben geweten. Ik kan me voorstellen dat dit nummer live, met zijn onstuitbare energie, een enorme knaller wordt.

Eigenlijk legt de band in het openings- en titelnummer een staalkaart neer van wat je op dit album kunt verwachten: een rustige, door pianobegeleiding gedragen vocale opening waarna de ritmesectie met een ongekend felle gitaar zijn intrede doet. Dan is het tijd voor een heerlijke Hammond-solo waarna de gitaar met stevige bluesy riffs, ondersteund door speelse strijkers, het nummer verder uitbouwt.
De vijf tracks die langer dan vijf minuten zijn dragen min of meer deze kenmerken. Soms wordt de Hammond-solo vervangen door een synthesizer-solo waarbij de Keith Emerson-verwijzingen niet van de lucht zijn. Soms zijn de strijkers gedragen klassiek, soms dartel barok.
In de drie lange epics, Cold Fog (met tekst van Pete Jones), Hamburg en Brain Damage is schitterend solistisch gitaarwerk van Marco Mazzuoccolo te horen. Hierin klinkt de band bij vlagen behoorlijk heavy.
De vijf miniatuurtjes op het tweede deel van het album variëren van een barokke ballade (A Mirror Trick), klassieke ballade (Chemnitz Girl, The Ones met Floydiaanse bijdrage van Durga McBroom), hardrock (Moving On) tot wereldmuziek (I Should Have Learned to). Over deze laatste track zegt Zabbini te zijn beïnvloed door Paul Simon. Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat hij heel goed heeft geluisterd naar de sympathieke Ierse singer/songwriter Hozier.

In lijn met het vorige album neemt Zabbini steeds meer lead-vocalen voor zijn rekening wat hem steeds beter afgaat. Zanger/gitarist Alex Mari neemt ongeveer een kwart van de lead-vocalen voor zijn rekening met iets meer helderheid in zijn stem.
Drummer Eric Ombelli speelt voor mij een cruciale rol op dit album. Hij weet zijn instrument zeer inventief te benutten en is een meester in het doseren van rake klappen op de snare. Daarmee ontstaat er veel ruimte voor de onmiskenbare Italiaanse dramatiek in deze muziek maar ook voor zijn medemuzikanten waardoor de muziek nog meer ademt.

Na het sterke “Detachment” heeft Barock Project zich verder ontwikkeld tot een band met een sterk klassieke achtergrond waarbij de melodische ontwikkeling en de gitaarbijdragen met blues, jazz en hardrock invloeden hebben geleid tot een herijking van de symfonische rock uit de jaren zeventig. Het resultaat van deze herijking vinden we terug op “Seven Seas”, wat een waar meesterwerk is geworden.


*Tekst: Math Lemmen
*Bron: Progwereld.org

























Tracklist:


01. Seven Seas (5:26)
02. I Call Your Name (3:45)
03. Ashes (6:04)
04. Cold Fog (9:05)
05. A Mirror Trick (3:29)
06. Hamburg (11:24)
07. Brain Damage (9:04)
08. Chemnitz Girl (4:06)
09. I Should Have Learned To (3:45)
10. Moving On (4:25)
11. The Ones (4:58)