Post Description

Geen repost - eigen nieuwe versie (gewoon omdat ik er zin in heb; en zonder competitie naar eventuele reeds bestaande versies).

Terwijl Ann haar neus optrok voor de onaangename geur van de dieren, die nog versterkt werd door de lucht van formadehyde, kwam een lange gebogen man met lichtbruin haar en een treurig, alledaags gezicht naar hen toe en stak zijn hand uit. "Herbert Mentius," zei hij. Ann bekeek hem. De beroemde gerontoloog en biochemicus was heel anders dan ze zich had voorgesteld. Herbert Mentius had niets van een briljant genie; hij zag er bedaard en gereserveerd uit en had iets vriendelijks over zich, wat haar onmiddellijk aantrok. Zijn sproetige hondenkop met de droevige bruine ogen straalden een menselijke warmte uit die iets geruststellends had in de kille, klinische sfeer van het laboratorium. Maar toen hij haar een hand kwam geven, kreeg ze een wat andere indruk van hem. Hij had een behoedzame, bijna nerveuze blik in zijn ogen, die Sally ook scheen te hebben. Het was alsof dit jonge, aantrekkelijke stel, dat zo veel succes had in hun werk tamelijk onzeker van zichzelf was ...
In Zwitserland, bij Lausanne, is een kasteel omgebouwd tot kliniek voor verjongingskuren, geleid door dr. Mentius en zijn staf. Wie al over de zestig is, kan in twee maanden dertig jaar jonger worden en dan wellicht zijn leeftijd behouden. Dit alleen al zal vele lezers de haren te berge doen rijzen, om nog maar te zwijgen van de gruwelijkheden die ten grondslag liggen aan dr. Mentius' verjongingstherapie.