Post Description

Het behoeft geen hogere wiskunde om te kunnen constateren dat 2016 een geweldig progjaar is. Op het moment van schrijven geeft de kalender weliswaar nog maar september aan, het aantal bovengemiddeld goede albums is al zeer groot, om nog maar te zwijgen over de briljante namen die veelvuldig in de jaarlijstjes genoemd zullen worden (en je mag me scalperen als het niet zo is), onder andere Marillion, Dream Theater en Big Big Train. Een album dat waarschijnlijk ondergesneeuwd zal worden door de lawine aan puike releases is “The Imprisoned Words Of Fear” van de Griekse band Verbal Delirium. Dat zou jammer zijn en erg onterecht, want de uitstraling die de muziek op dat album heeft is enorm. Het schijfje kan dan ook rekenen op al mijn steun en zal een hoge ranking krijgen als de balans aan het eind van het jaar moet worden opgemaakt.

We hebben het hier over het derde album van de band en ten opzichte van voorganger “From The Small Hours Of Weakness” (2013) is niet meer alles hetzelfde. Zo hebben er flink wat mutaties in de bezetting plaatsgevonden, al waag ik te betwijfelen of deze de visie van bandleider Jargon (zijn echte naam is John Kosmidis) hebben veranderd. Verbal Delirium is immers zíjn geesteskindje en twijfel er niet aan: zingend vanachter zijn toetsen is hij het die de lijnen uitzet. Nee, in de bezettingswisselingen zit het hem niet. Het grote verschil is dat de muziek beduidend minder psychedelisch van aard is en dat komt vooral omdat dergelijke partijen nu meer ondergebracht zijn in de gelaagdheid van het geluid. Wat de psychedelica betreft is het allemaal een stuk minder expliciet. Het gevolg is dat het geheel meer stroomlijn heeft en dat er minder weerbarst is. We krijgen er wel een hoop voor terug.

De piano sprankelt meer dan ooit, er is een toename aan kracht en melodie, er zijn jazzy overtones en de expressieve zang met zijn voortreffelijke koortjes klinkt óók al beter dan voorheen. Verbal Delirium maakt op “The Imprisoned Words Of Fear” een complexe soort artrock die de warmte, de donkerte en de psychedelische gloed in zich heeft van de jaren ’70 prog en op momenten vermengd is met een modern geluid à la Muse.

Zeven nummers passeren de revue en of je nu wilt of niet, je zal ze moeten ondergaan. Het fraaie openingsnummer Words laat je met z’n brede samenzang en z’n betoverende pianospel namelijk helemaal aan de grond genageld staan. Er komt gedurende het hele album werkelijk geen enkele passage voorbij waar je je zou willen losrukken, al krijg  je van de vele metalriffs die gitarist George Kyriakidis op je afvuurt wel veel energie hiervoor. Het is met name het overtuigende Close To You dat de kaarten al schudt. De knappe manier waarop Mellotron en Echolyn-achtige sferen met de krachtige riffs vervlochten zijn, is niet alleen een richtingaanwijzer, het is tevens een waarborg voor de kwaliteit van het materiaal dat komen gaat. Met Misleading Path brengt de band orgel en saxofoon op het pallet. Het is ook weer een uitstekend nummer dat kan bogen op een pakkende zanglijn en een lekker ritme.

Hierna verkeert Verbal Delirium met drie nummers een half uur in de briljant-modus. In gedachte zien we Jargon helemaal smilen als het daverende Images From A Grey World uit de speakers knalt. Het is hardrock op z’n best met smeuïg ronkend orgelspel, een dijk van ’n gitaarsolo en denderende drums. Het is een kruising tussen Deep Purple en Ayreon, tussen Uriah Heep en jawel, Muse. In het daaropvolgende The Decayed Reflection (A Verbal Delirium) valt te horen met hoeveel beheersing een ieder staat te spelen, zowel tijdens de funky jazzrockstukken als tijdens de opzwepende delen. Er is een formidabele solo-spot waar gitaar en later piano excelleren. Dat de liefhebber van Mellotron en piano in dit zinderende nummer spekkoper is, wordt vooral in de finale duidelijk. De rake accenten leiden er tot een ontladende drumbreak en een euforisch slotakkoord. Het houdt niet op. De pracht van deze fase vindt z’n hoogtepunt in het dertien minuten klokkende Fear waarmee de band alle records gaat breken. Niet alleen omdat het stoelt op een tintelend, Cinema Show-achtig pianothema, ook omdat het bloedmooi in de orkestrale arrangementen is gezet. Het is vooral dat laatste dat ervoor zorgt dat het kippenvel zelfs tussen je tenen zit. Ja ja, de bombast van dit intense nummer is qua impact eigenlijk niet te harden.

Na deze kroonjuwelen is het aan In Memory om dit album deugdelijk af te sluiten. Of dat ook gebeurt laat ik in het midden. Het is een wat merkwaardig nummer dat een industriële sfeer heeft met ruimte voor pulserende tonen, zeurende ritmes en introverte zang die doen denken aan Adam Lassa ( Abraxas). Er is ook een break met psychedelische progmetal en een slepend tussenstuk. Het nummer, dat zo onsamenhangend is als wat, eindigt nogal hectisch maar uiteindelijk, na vele luisterbeurten valt alles op z’n plaats bij deze vreemde eend.

“The Imprisoned Words Of Fear” is een bijzonder album van een getalenteerd stel muzikanten. Ik kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen en zou je zo opschepen met nóg vijf of zes alinea’s. Gelukkig weet ik m’n plaats en laat vanaf hier de muziek voor zich spreken.


Words (3:12) 
Close To You (6:36) 
Misleading Path (5:57) 
Images From A Grey World (6:34) 
The Decayed Reflection (A Verbal Delirium) (11:51) 
Fear (13:06) 
In Memory (11:22)



Geachte proggers onder ons VAN HARTE AAN BEVOLEN. let vooral op nr 4 & nr 6