Post Description

Calamari Union
Finland, 1985

Regie: Aki Kaurismäki
Scenario: Aki Kaurismäki
Met: Timo Eränkö, Kari Heiskanen, Asmo Hurula, Matti Pellonpää en Martti Syrjä (de zanger van Eppu Normaali!)
Duur: 80 minuten
Zwart-wit
Ondertitels: Nederlands, Fins, Engels, Deens

Zeventien mannen die allemaal Frank heten, besluiten om hun naargeestige wijk in Helsinki, waar teveel heuvels zijn, de bussen niet op tijd rijden en oude vrouwen aggressief zijn, te verlaten en op zoek te gaan naar Eira, aan de kust, waar de straten breed zijn en de lucht fris is. Daarvoor moeten ze echter dwars door de stad en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het eerste stuk leggen ze nog gezamenlijk af in een gekaapte metro, maar dan is het ieder voor zich. Tijdens deze barre tocht legt de ene na de andere Frank het loodje of, nog erger, komt terecht in een negen-tot-vijf-baantje als portier dan wel slaat een vrouw aan de haak die een gezinsleven wil starten.
De beweegredenen van de Franks zijn onduidelijk, hun manier om het doel te bereiken onlogisch, hun dialogen zijn onbegrijpelijk en verwarrend ("Goedemorgen, Frank! Goed geslapen? Ja, bedankt, Frank. Ik zal het aan Frank vertellen, Frank." ) en emotioneel reageren ze ook nogal onvoorspelbaar.
Onderweg sluit zich nog een zekere Pekka bij hen aan, die achterlijk is en om onduidelijke redenen alleen maar een abominabel soort Engels spreekt. De enige rode draad is verder dat er stevig gerookt wordt en dat de Franks op allerlei momenten zonnebrillen op- en afzetten. Bovendien duiken er regelmatig leuke muziekjes op, een bekend fenomeen in Kaurismäki's filmstijl. Op een gegeven moment staan zelfs alle Franks op een podium te rocken terwijl er dan toch al een heel stel zijn overleden. 
Uiteindelijk bereiken slechts twee Franks het doel, dat er toch anders uitziet dan ze zich hadden voorgesteld. 
------------------------------
Voor wie nu denkt 'Wat moet ik hiermee?': vooral niet kijken en liever een Steven Segalfilm opzetten. Wie echter de conventionele manier van filmkijken achter zich kan laten wordt getrakteerd op een buitengewoon hilarische film zonder verhaal, zonder helden of andere aansprekende elementen. Je zou het een surrealistische absurdistische zwarte komedie kunnen noemen maar zelfs in Kaurismäki's deprimerende en moeilijk duidbare oeuvre is dit een volstrekt buitenbeentje. Hij schijnt er zelfs trouwens achteraf een pesthekel aan te hebben. 
Met dank aan Frank Submarines die de film opdook is deze van NL-ondertitels voorzien door Frank Shumway. Niet dat dat het verhaal er begrijpelijker op maakt, want als je hem met Finse subs bekijkt is hij minstens zo leuk.