Post Description

Wij recensenten bij Progwereld proberen altijd zo volledig mogelijk te zijn. Om een album van een goed oordeel te voorzien, zijn in elk geval meerdere luistersessies nodig. Daarnaast willen we onze lezers, jullie dus, zoveel mogelijk informatie bezorgen over de betreffende release. Daarbij hoort ook een volledige weergave van alle muzikanten die op een album meedoen. Paolo Botta maakt het met deze release van zijn geesteskindje SKE wel een beetje bont door met een enorme waslijst aan muzikanten aan te komen. Het moet wel een beetje leuk blijven, hè.

Op de voorganger uit 2011, “1000 Autunni” was ook al zo’n grote groep medewerkers aanwezig, maar het aantal op deze nieuweling “Insolubilia” overstijgt dat ruimschoots. Om die reden is het niet verbazingwekkend dat hier een flink aantal verschillende instrumenten wordt gebruikt, waarvan er enkele bij zijn die ik met behulp van de zoekmachine op de computer voor het eerst heb leren kennen.

Paolo Botta is de hoofdverantwoordelijke hier. We kennen hem voornamelijk als toetsenist van bands als Yugen en Not A Good Sign. Blijkbaar kan Botta daar zijn creatieve ei maar ten dele kwijt, zodat hij met SKE nog een extra uitlaatklep nodig heeft. Zijn werk met SKE ligt enigszins in het verlengde van zijn overige bands, maar gaat hier toch wel een klein stapje verder in de richting van RIO/Avant Garde. En toch klinkt “Insolubilia” toegankelijk genoeg om ook de minder avontuurlijk ingestelde progfan te kunnen bekoren. Toetsen, bas en gitaar voeren de boventoon en het uitgebreide instrumentarium wordt hoofdzakelijk gebruikt om alles mooi in te kleuren. Uiteraard krijgen de instrumenten die zich daar het meest voor lenen (zoals bijvoorbeeld viool, klarinet en fluit) over het album uitgespreid regelmatig de ruimte om op de voorgrond te treden, maar veelal wordt er in dienst van de muziek gespeeld. De woordeloze zangpartijen van een viertal dames maken het tenslotte helemaal af.

Dit alles resulteert uiteindelijk in een uiterst genietbaar album met zeer fraaie muziek. De invloeden zijn talrijk; hints naar bands als Magma, Caravan, Ånglagård en Quella Vecchia Locanda zijn volop aanwezig. Gedurende de rustige stukken komen de vroege platen van Mike Oldfield in gedachte. De overgangen tussen modern (lees elektrisch versterkte) stukken en haast antiek klinkende stukken is erg knap gedaan. Scoglia 4 is een duet tussen klavecimbel en klarinet dat in een klassiek stuk niet had misstaan en dit soort momenten zijn er genoeg te vinden hier.

Centraal op het album staat het in vijf stukken gehakte titelstuk, waarin alle bovengenoemde elementen geweldig samenkomen. In dit stuk staan toetsen, bas en gitaar wederom centraal, maar de inbreng van de overige muzikanten is geweldig en dat zorgt ervoor dat dit een ongekend knap stuk muziek is geworden. De eerste twee delen zijn verspreid over de eerste helft van het album, terwijl de laatste drie delen voor een heerlijke finale van de plaat zorgen. Het is het enige stuk op het album met gezongen woorden.

“Insolubilia” is een overweldigende plaat geworden. De progressieve rock is volop aanwezig, maar het bevat ook flirts met avant garde en zelfs wereldmuziek. Het album bevat een rijk geschakeerd palet aan klanken, maar blijft gedurende de hele rit goed beluisterbaar. En dat is erg knap, omdat er zoveel lagen muziek aanwezig zijn. Paolo Botta toont met dit album aan dat ingewikkelde muziek zeker toegankelijk kan zijn. “Insolubilia” is een aanrader voor de avontuurlijk ingestelde liefhebber, terwijl de wat conservatiever ingestelde luisteraar zich hier ook geen buil aan zal vallen.


*Bron: Progwereld.org































Tracklist:


01. Sudo [3:44]
02. Insolubilia I [6:24]
03. Tor Cia [1:38]
04. Insolubilia II [6:54]
05. Lo Stagno del Proverbio [3:07]
06. Akumu [6:06]
07. La Nona Onda [7:00]
08. Scogli 4 [2:46]
09. Insolubilia V [6:56]
10. Insolubilia IV [3:50]
11. Insolubilia III [7:08]