Post Description

‘Het moest toch een kéér gaan lukken?’


    Keer op keer eindigden de
zwangerschappen van Heleen (42) in een miskraam. Gelukkig ging het de
tiende keer wél goed. Nu is ze de trotse moeder van Sem (3 maanden). “Ik
kan het nog steeds niet geloven.”
    
    “Langzaam wende ik aan het
idee dat mijn grote wens in vervulling zou gaan: ik werd moeder! Maar
toen we met twaalf weken een echo lieten maken, kregen we slecht nieuws.
Het vruchtje was gestopt met groeien. Dat was een grote klap. Weg
zwangerschap, weg roze wolk. Ik was heel verdrietig en kon het niet
opbrengen om te gaan werken. Ik heb een kantoorfunctie in de bouw, een
echte mannenwereld. Bij mijn collega’s kon ik met mijn verhaal niet goed
terecht.”
 
 
Mijn grootste nachtmerrie werd waarheid’


    Vanaf zijn vijftiende was Erwin, de
zoon van Marianne (55), met zichzelf in gevecht. Vorig jaar maakte hij
een einde aan zijn leven door voor de trein te springen. “Ik moest hem
loslaten. Dat was wat hij wilde.”
    
    “Ik ben er veertien jaar bang
voor geweest. Jaren waarin ik mijn zoon continu met zichzelf in gevecht
zag. Op 1 mei vorig jaar werd mijn angst werkelijkheid: Erwin was voor
de trein gesprongen. Ik weet niet of het verdriet zal slijten, op dit
moment nog niet. Je hoort als ouder je kind niet te cremeren. 29 is geen
leeftijd om te sterven. Erwin was een lief kind. Hij kon heerlijk
spelen en was zorgzaam en blij. Toen hij tien was, overleed zijn vader.
Ik bleef achter met Erwin, zijn vier jaar jongere zusje en mijn jongste
zoon, die toen pas drie was.
    
    Een paar jaar was het rustig in
huis, tot Erwin rond zijn vijftiende opeens vreemd gedrag ging vertonen.
Hij ging als een gek sporten. Hij gaf zijn kleedgeld uit aan rare
spullen. Een groot mes bijvoorbeeld. Hij werd ook steeds agressiever, af
en toe herkende ik hem niet meer. Soms was ik écht bang voor hem. Op
andere momenten was hij weer de jongen die ik kende: lief, altijd bezig
met computers en muziek, en iemand met wie je enorme lol kon hebben.”
 
 
 
‘Ik zag rustig aan doen als falen. Tot ik volledig instortte’


    Myrthe (29) dacht dat ze overwerkt was:
ze kon de toetsen op haar toetsenbord niet meer vinden. Maar de
huisarts dacht er anders over. Hij liet haar opnemen op een paaz, een
psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. “Ik schrok me te
pletter. Dáár wilde ik niet terechtkomen.”
    
    “Het ging mis toen
ik 26 was. Ik woonde bij mijn ouders, had een leuke vriend en werkte als
redacteur bij een uitgeverij. Ik begeleidde schrijvers en maakte van
hun verhalen iets tastbaars, een boek waarmee ze duizenden mensen konden
inspireren. Het was mijn droombaan. Ik werkte drie dagen per week op
kantoor en nam voor drie dagen lees- en schrijfwerk mee naar huis.
    

    Toen een collega wegging, nam ik haar werkzaamheden over en had ik een
dubbele baan. Dat moest ik aankunnen, vond ik. Ik was enorm gedreven.
Mijn vriend zag dat ik overwerkt raakte en opperde dat ik eens met een
psycholoog moest praten. Want soms huilde ik avondenlang, wat ik dan
afdeed met ‘ach, heeft iedereen weleens’.
 
 
 
 

De originele poster cq scanner zit op NZBC en NZBIT.
Voor meer werk van deze poster kunt u daar terecht.

Wij van het NZBC-team wensen u veel plezier met deze spot!!!

Wij posten cq spotten niet alles hier maar wilt u meer zien van ons 
breng ons dan een bezoek.Dit is slechts fractie van alles.

Ben je een goede poster of spotter meldt je dan aan.
We kunnen je hulp goed gebruiken op ons forum.

Mocht iets gekopieerd zijn op korte termijn dan alle respect voor de originele poster. 


Met dank aan Ikke53 ism NZBC en http://www.nzbit.net