Post Description

Dakrya - Crime Scene

Dit excentrieke gezelschap van zeven muzikanten ontmoet elkaar in 2004 en een gezamenlijke interesse in theater doet de band besluiten muziek en theater te combineren in geluid en uitstraling. Aan het roer staan twee vrouwelijke vocalisten die geassisteerd worden door vijf muzikanten, waarvan de gitarist af en toe ook meezingt. De sfeer die deze Grieken willen overbrengen is dus die van theater/circus, griezeligheid en kermis. Die sfeer wordt wat mij betreft redelijk goed neergezet. Een wat huiveringwekkend riedeltje loopt als rode draad door het  tweede album van deze formatie, waarbij sluitstuk A Dreadful Sidescene nog wel het meest macaber klinkt.

De band omschrijft de muziek zelf als avant-gardische metal met progressieve trekjes. Dat progressieve kan ik wel een beetje beamen. Althans, de manier waarop dit album is opgebouwd en aangekleed rechtvaardigt deze omschrijving enigszins. Toch is het allemaal niet wereldschokkend. Het zijn meer de toegevoegde gimmicks die het geheel een apart en soms humoristisch tintje meegeven, de riffs van de gitaristen zijn rechttoe, rechtaan en eigenlijk saai en voorspelbaar. Ook het gegeven dat er twee gitaristen zijn zonder dat er echt één aanwijsbare leadgitarist is, is op zijn minst te makkelijk gekozen. De zang van de twee dames is goed maar ook niet wereldschokkend te noemen, daarvoor lijken de stemmen teveel op elkaar. De stijl van de muziek is wat lastig te omschrijven, maar kan je hoofdzakelijk scharen onder die van metal met een vleug art- en gothic rock. Vergelijkingen met andere bands komen het meest in de buurt bij het Diablo Swing Orchestra.

Het thema en de teksten van dit album staan metaforisch voor de wereld waarin wij momenteel leven. De mens die zich momenteel in deze samenleving wil handhaven moet zijn gedrag zo vaak wisselen van karakter en gezicht, dat men op elk moment in de tijd kan instorten met alle gevolgen van dien. Het chaotische en clowneske karakter van het leven heeft de band op zich goed kunnen overbrengen in de muziek, hoewel de afwisseling een beetje ontbreekt. De songs en teksten moeten grondig worden bestudeerd voordat het geheel een beetje gaat leven. Zoals al gezegd, de afsluiter van dit album is een stukje origineel luguber toetsenspel, maar het gevaar van dit nummer is dat het meer als gimmick aangemerkt kan worden dan aanvaardbare muziek. Toegeven, het verstevigt het duistere karakter van het album, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand dit voor de lol beluistert. Wellicht helpt het als de plannen voor een theatertour ook daadwerkelijk tot ontwikkeling komen waardoor je ook een visueel plaatje voor ogen krijgt.

Als dit album jou na mijn betoog toch interesseert en je wil je toch wagen aan het album, houd het dan niet bij één luisterbeurt. Normaal schrijven we deze gebruiksaanwijzing voor als een album complex is, maar dat is “Crime Scene” in mijn opinie niet. Ondanks dat, gaat het album meer leven als je het vaker draait en bestudeert. Of het album een uitdaging blijft in de komende jaren zal de tijd leren, mijn gevoel zegt dat nog wel eens kan tegenvallen. (Progwereld)

Tracklist:

The Charlatans (4:32) 
Blind Man’s Bluff (5:06) 
Scaremongering (4:53) 
The Urban Tribe (4:00) 
Camouflage (4:34) 
Phantasmagoria (4:51) 
Inertia (4:24) 
Dramatis Personae (6:08) 
A Dreadful Sidescene (2:27) 

Angelos Charogiannis: gitaar 
Thomais Chatzigianni: zang 
Alex Drake: basgitaar 
George Droulias: gitaar, zang 
Christina Kalantzi: zang 
Stavros Vorissis: drums 
SophiaX: toetsen