Post Description

Wie op zoek is naar muziek die klinkt alsof het is ontstaan op de 'backporch' van een krotje achter de plantages in het zuiden van het oude Amerika, alsof het is opgeborreld uit de moerassen van Louisiana hoeft eigenlijk niet verder te zoeken dan naar Ruthie Foster. Haar muzikale invloeden zijn namelijk overduidelijk ontstaan op deze plaatsen. Het eerste wat men opvalt aan Ruthie Foster's muziek is haar ongelofelijke stem die veel te groot lijkt om uit één persoon te komen. Net als men dat destijds dacht (en nog steeds denkt) van bijvoorbeeld een Aretha Franklin en Ella Fitzgerald. Vandaar ook dat Ruthie's stem vaak wordt vergeleken met eerder genoemde grootheden. Haar fingerpickin' stijl is veelal bluesy in de stijl van Mississippi John Hurt. Ruthie's muziek is een mix van Blues, Soul, Folk, Americana en Gospel. 
Superlatieven als The Phenomenal zijn zeldzaam in album titels en in principe alleen weggelegd voor legendes als The Man in Black (1958's The Fabulous Johnny Cash) of The Queen of Soul (1962's The Electrifying Aretha Franklin) Anderen kunnen beter bescheiden en zichzelf blijven, was Ruthie's eigen mening en daarom had ze ernstige bedenkingen toen haar label en producer erop stonden om deze titel te gebruiken. "Those are some big shoes!" lachte Ruthie Foster, die voor alle duidelijkheid de bescheidenheid zelf is en beide voeten op de grond heeft staan. De titel werd bedacht naar aanleiding van het nummer Phenomenal Woman, gebaseerd op een gedicht van Dr. Maya Angelou, één van de grote hedendaagse poëten, historicus, auteur en mensenrechten activisten. Dit gedicht werd op muziek gezet door de Canadese artiesten Amy Sky en David Pickell. 
Op The Phenomenal wilde Ruthie eens iets anders proberen en is ze diep in de soul uit de klassieke motown tijd gedoken. Dit keer werd gekozen voor de soul/rhythm & blues aanpak van producer Malcolm 'Papa Mali' Welbourne.  Op het nieuwe album zijn nog steeds elementen te vinden van de muziek die te horen was op haar eerdere albums, zoals op het rootsy 'Beaver Creek Blues', het gospelachtige 'Mama Said' en in de acapella versie van 'People Grinnin' In Your Face' van bluesgigant Son House. Toen ze de studio inging met Mofro's drummer George Sluppick, bassist Glen Fukunanga en Anthony Farrel op Hammond B3 bleek al snel dat producer Papa Mali een heel andere Ruthie Foster sound in gedachte had. Ze gingen voor een eerlijk, klassiek soul geluid, één zoals in een andere tijd met een andere zanger ook The Phenomenal Sam Cooke had kunnen heten. 

01. Cuz I'm Here 
02. Heal Yourself 
03. Fruits of my Labor 
04. People Grinnin' in Your Face 
05. Up Above My Head (I Hear Music in the Air) 
06. Harder Than the Fall 
07. Beaver Creek Blues 
08. Mama Said 
09. Phenomenal Woman 
10. A Friend Like You 
11. I Don't Know What to do With My Heart

20% pars meegepost
Met dank aan de originele poster