Post Description

Dat de heer Åkerfeldt het de luisteraar niet makkelijk maakt zal geen nieuws zijn. Net als je denkt te weten wat 'ie van plan is, gooit de beste man het roer om. Zijn werk met Opeth was natuurlijk al nooit eenvoudige kost, maar het was (op Damnation na) toch altijd flink doorspekt met (death) metal. Op de laatste plaat Heritage echter komt meneer ineens met een jaren-70-plaat op de proppen. "Ja dat heb ik altijd al eens willen doen", was het zoals altijd droge commentaar van de man met het rondje op de A.

Mikaels vriendschap met Steven Wilson mag ook geen nieuws heten. Dit heeft al meermaals tot muzikale samenwerkingen geleid. Zo produceerde Wilson Blackwater Park, Deliverance, Damnation en mixte hij laatsteling Heritage voor Opeth en droeg Åkerfeldt zijn muzikale steentje bij op Deadwing van Porcupine Tree.

Nu hebben de heren de handen eindelijk eens ineen geslagen om samen een album in elkaar te flansen. Al klinkt 'flansen' gelijk weer oneerbiedig tegenover deze bijzondere topmuzikanten. En dat is het ook, want onder de naam Storm Corrosion hebben de twee een pracht van een plaat neergezet met een zeer eigenaardige sfeer.

Niet geheel onverwacht is de signatuur van beiden duidelijk herkenbaar op dit selftitled album, maar in tegenstelling tot diezelfde verwachting is er geenszins sprake van een progsupergroep-album. Verre van dat. En als je er even over nadenkt... dat zou ook te makkelijk zijn natuurlijk; dat zou hun eer te na zijn. Mocht je toch op zoek zijn naar enige houvast, dan zou je nog kunnen zeggen dat het een combinatie van Heritage en Wilsons laatste solo-album Graces For Drowning is, maar ook die vergelijking schiet tekort.

Storm Corrosion is een op zichzelf staand project. In zes tracks en drie kwartier combineert het duo van alles en nog wat maar toch vooral onder deze trefwoorden: experimenteel, orkestraal, duister en hier en daar prettig naïef. Maar eigenlijk weet je dan nog niet veel. Het is ook nauwelijks te doen om Storm Corrosion in woorden te vervatten.

Neem nou die rare wending in opener Drag Ropes, net voordat de zesde minuut wordt aangetikt. Eerst zit je in een haast filmishe keyboardsfeer. Zo eentje die Opeth nog wel eens neerzette, maar dan anders. Zit je net lekker te genieten en weg te dromen, wordt je ineens in een driestemmige a capella-samenzang geworpen. Of nouja, samenzang, je zou het haast beter tegenzang kunnen noemen. En dan komt die hihat erbij en vervolgens die heerlijke bas. Geweldig dit!

En zo zit dit album vol met wendingen en muzikale vondsten. Storm Corrosion is een hele belevenis, ja, een avontuur zelfs. Niet alles is even geslaagd en niet alles is even spannend, maar daardoor steken de pieken er nog verder bovenuit. Voor verstokte metalheads die alleen maar van rammende double bass en raggende gitaren houden, is dit niet weggelegd, maar wie open staat voor muzikale vernieuwing is Storm Corrosion echt een aanrader. Openminded Opethfans moeten zeker een gokje wagen.