Post Description

Wie dacht dat in Italië alleen maar pastaprog of rock progressivo Italiano gemaakt kon worden, heeft het duidelijk mis. Soul Secret bewijst met zijn tweede album dat ook daar geweldig stevige progmetal gemaakt kan worden. Hun debuut "Flowing Portraits" liet de progressieve scene in Italië al op zijn grondvesten schudden, met dit album tonen ze helemaal aan dat goede progmetal ook in het zuiden van Europa gemaakt kan worden. De invloeden van Soul Secret liggen heel duidelijk bij Dream Theater, maar in hun rustigere momenten hoor ik ook Spock's Beard-invloeden en in hun vele talrijke stevige momenten: VandenPlas of zelfs Metallica, Megadeth en Iron Maiden.

Soul Secret lijkt geen geluk te hebben met het vinden van een zanger. Michele Serpico kreeg colitis tijdens de opnames van hun debuutalbum, waardoor hij niet lang kon zingen. Op het album is hij toen vervangen door Mark Basile en live door Francesco Sorriento. Toen Michele Serpico zich beter voelde en eenmaal op het  Baltic Prog Fest in juli 2009 meezong met de band, besluit hij om definitief de band te verlaten. Voor hun tweede album hebben ze Arno Menses (van Subsignal) bereid gevonden om het lange slotnummer in te zingen. Uiteindelijk is (voorlopig) als vaste zanger Fabio Manda aangetrokken. Tevens werd net voordat ze de studio ingingen, mede-oprichter en bassist, Lucio Grilli vervangen door Claudio Casaburi.

Het album begint met een tikkende klok en steeds indringendere drums, waarna het nummer Checkmate meteen laat horen wat voor vlees we in de kuip hebben. De ietwat schorre AOR stem van Manda past goed bij deze muziek. Het lijkt een ietwat ruigere en stevigere uitvoering van Bryan Adams. Zonder adempauze volgt dan direct het nummer River's Edge dat met zijn dubbele bassdrum meteen de snelheid er in heeft. Na zo'n vier minuten krijgen we een duidelijk moodwisseling, waarna het nummer een jazzy uitstraling krijgt, hetgeen direct opgevolgd wordt door een geweldige gitaarsolo van Marco Sfogli (gitarist op de soloalbums van James LaBrie) en het eindigt met een Dream Theaterwaardig eindstuk. Het derde nummer If is een beetje een vreemde eend in de bijt, op dit nummer horen we Anna Assentato in duet met Fabio Manda. Het nummer krijgt een stevige gothic veeg mee, maar het doet toch vooral aan Redemption denken.
The Shelter is dan weer meer een neo-prognummer, waarbij de invloeden van Pendragon en Marillion naar voren komen. Halverwege het nummer hoor ik zelfs invloeden van Yes, vooral door het toetsenwerk van Luca Di Gennaro. Maar alles natuurlijk in een ietwat stevigere versie en hoger tempo. Pillars Of Sand begint met een soort Spaanse Castagnetten, weliswaar uit een doosje (programming heet dat), deze muzikale effecten en tempowisselingen geven het album  steeds weer een verrassende wending en houden het prettig om naar te luisteren.

Het absolute hoogtepunt van het album is dan het ruim zestien minuten durende nummer Aftermath, waarvoor ze dus weer een andere zanger hebben aangetrokken. De Nederlander Arno Menses, bekend van Subsignal en Sieges Even, heeft dit nummer ingezongen voordat Manda de groep kwam versterken. En gelukkig hebben ze dit niet veranderd. Menses, die ongeveer tegelijkertijd een album met Subsignal uitbrengt, zingt hier werkelijk de sterren van de hemel, wat een krachtige en zuivere stem heeft die man, fenomenaal. De stem van Arno Menses wordt wel vaker vergeleken met Jon Anderson, maar zeker in het begin van het nummer is de gelijkenis erg treffend.
Aftermath is een nummer dat werkelijk alles heeft wat je in een goed prognummer zou mogen verwachten: een prachtig progmetal epic sound, verrassende tempo- en stemmingswisselingen, stevige bassdrums, adembenemende solo's en prachtig toetsenwerk en de formidabele zangkunst van Arno Menses. Kippenvel! Het album sluit af met dezelfde tikkende klok van het begin .

Soul Secret heeft met dit album een waardige opvolger geleverd van "Flowing Portraits", een album dat al hoge ogen gooide. Dit album gaat gegarandeerd nog hoger scoren.

Closer To Daylight


Checkmate (5:51) 
River's Edge (6:48) 
If (3:48) 
The Shelter (7:52) 
Pillars Of Sand (9:09) 
October 1917 (3:34) 
Behind The Curtain (8:46) 
Aftermath (16:43)

Schaadt overdaad?

De stroom nieuwe progressieve metal groepen lijkt zo langzamerhand haast niet meer te stuiten. Aan die niet aflatende stroom kunnen we er weer eentje toevoegen, het in 2004 opgerichte Soul Secret, afkomstig uit Italië.  

Dat Dream Theater een lichtend voorbeeld is voor vele genregenoten, bevestigt ook deze groep door aanvankelijk alleen nummers van deze gigant te spelen. Al spoedig verliet men dit pad om toch op zoek te gaan naar een eigen identiteit. Na wat wijzigingen in de bezetting, waarvan die van zanger de opmerkelijkste is, werd een zestal nummers aan het zilveren schijfje toevertrouwd, met dank aan Karl Groom (ja, ook hij verschijnt hier ten tonele). De beoogde zanger, Michele Serpico, werd echter op het moment suprème ziek, waardoor de zangpartijen werden overgenomen door Mark Basile, voormalig zanger van Mind Key. Als zo vaak heeft elk nadeel zijn voordeel. Ik ken de zangkwaliteiten van Michele Serpico niet, maar het lijkt me sterk dat hij beter is dan Mark Basile. Zo ontstond de vreemde situatie dat de teksten en zanglijnen die door Serpico geschreven waren, door Basile zijn ingezongen.

Wat Soul Secret met "Flowing Portraits" heeft afgeleverd is misschien wel het best bewaard gebleven geheim van de laatste tijd. Natuurlijk zijn in de muziek de invloeden van Dream Theater zo nu en dan nog aanwezig. Verder gaat de vergelijking met een andere Italiaanse nieuwkomer, Pathosray goed op. De muziek is voor progressieve metal begrippen symfonisch en harmonieus. Ook is het opvallend met welk ogenschijnlijk gemak alles wordt gespeeld. Hier is een goed ingespeeld collectief van vakmuzikanten aan het werk.

Vrijwel alle nummers kennen gedoseerde tempowisselingen waarin harde stukken worden afgewisseld met rustige momenten. Ons blijft op deze wijze de nodige snarenracerij en notenpoeperij bespaard. Fraaie gitaarsolo's en wervelende toetsensolo's zorgen voor een mooi evenwicht, zoals in First Creature.
 In Inner War komen ook de vocale kwaliteiten naar voren met dubbele zanglijnen. Probeer op je gemak ook eens het drumwerk van Antonio Mocerino te volgen. De klasse van zijn drumwerk dringt dan pas goed tot je door. In het tweede deel van dit nummer gaan de heren in een lang instrumentaal stuk helemaal uit hun dak.

Met het (f)lauwe Regrets treffen we het haast onvermijdelijke rustige nummer van de plaat. Het voegt niets toe aan de muziek, nee het werkt eerder verstorend op de 'flow' waarin het album zich bevindt. Niet meer doen mannen! Mogelijk diende het als een aanloopje voor het zonder twijfel beste nummer van de plaat, Tears Of Kalliroe, waarbij Kalliroe hoogstwaarschijnlijk een aantrekkelijke dame is.

De eerste paar minuten zouden zo uit een avonturenfilm kunnen komen. Er lijkt geen einde te komen aan de toetsenpartijen en orkestrale stukken waar het nummer mee begint. De ware Italiaanse theatrale aard komt hier boven drijven. Uiteindelijk komt de muzikale wending toch, en hoe. Vanaf dat moment is het alsof je naar het beste werk van Dream Theater luistert. De gitaarriffs zijn ten opzichte van de andere nummers rauwer, ruiger en donkerder. Ook komt de zang dicht in de buurt van die van James LaBrie in zijn beste dagen (ja mensen, die heeft hij ook gehad). Bijna 17 minuten lang voert Soul Secret je mee in wat wel eens de natte droom voor menig progmetal liefhebber zou kunnen zijn.

Het is nu maar afwachten of deze Italianen zich kunnen blijven onderscheiden van al hun concurrenten. Ik heb daar het volste vertrouwen in. Nee, deze overdaad schaadt absoluut niet!

FLOWING PORTRAITS.

Dance Of The Waves (7:22)
 First Creature (7:34)
 Inner War (8:08)
 Learning To Lose (7:12)
 Regrets (4:28)
 Tears Of Kalliroe (16:42)


deze op verzoek van CRONUZZ1968  en meer hebben de heren nog niet gemaakt met dank aan PROGWERELD. voor de reviews