Post Description

Het is in de jaren '80 als de Canadese vrienden Troy Feener en Ed Bernard samen wat muziek maken in hun oefenruimte, gesitueerd in een hal van een fabriek. De twee ontdekken een aantal mysterieuze vaten met daarop de tekst Druckfarben. Niet wetend wat dat woord betekent zijn Feener en Bernard benieuwd naar de inhoud van die vaten en ze spreken af dat als ze ooit samen een band oprichten dat die dan Druckfarben zal gaan heten.

Een kwart eeuw later raakt drummer Feener betrokken bij een project dat classic rock albums noot voor noot na wil spelen. Feener richt zich op enkele albums van Yes en al spoedig komt een aantal muzikanten bij het project, waaronder zijn gitaarspelende jeugdvriend Bernard. Ook zijn daar toetsenist William Hare en de ervaren zanger Phil Naro. Allen hebben een grote passie voor progressieve rock en Druckfarben is geboren. Later treedt ook bassist Peter Murray tot de band toe, waardoor de bezetting zijn definitieve vorm krijgt. Via het spelen van covers van onder andere Yes en Gentle Giant gaat de band eigen nummers schrijven en deze debuut-cd is daarvan het wettige bewijs.

Met de instrumentale opener ELPO geven de heren direct al aan geen koekenbakkers te zijn. De bandleden zijn hier druk in de weer met bruisende orgelklanken, vet gitaarwerk, virtuoze baspartijen en levendig drumwerk dat de boel in het nummer goed bij elkaar houdt. Dit is retro in het kwadraat. Er zijn tussen gitaar en bas veel synchrone riffs te horen en er is een zalige solo in fusionstijl. Na dit boeiende stel minuten kan het alle kanten nog op met het bandgeluid.

Het zal na bovenstaande geschiedenisles duidelijk zijn dat Druckfarben nogal Yes-achtig klinkt, iets dat met het luisteren naar de cd nog eens onderstreept wordt, omdat de stem van Naro erg veel lijkt op die van Jon Anderson.. Het goede van de band is dat hij ondanks het hoge Yes-gehalte toch een eigen gezicht heeft. Dit kan op het conto worden geschreven van hun dampende, energieke manier van spelen. Het maakt de band behoorlijk eigenzinnig, evenals bands als Brother Ape, Discipline en Echolyn dat zijn. Je zou Druckfarben dan ook het weerbarstige broertje van Yes kunnen noemen We hebben dus niet te maken met een wat zalvende variant zoals Glass Hammer.

De retro gaat onverminderd door. In het vlotte Influenza heeft de band het Yes-virus flink te pakken. Listig wordt inspiratie geput uit albums van de vroege jaren '70. Het is fraai te horen hoe Peter Murray zich de blaren op zijn vingers bast tijdens een soundchaser-achtige passage. Binnen hun stijl weet Druckfarben goed gevarieerd uit te pakken. Smaller Wooden Frog en Walk Away zijn mooie uitersten van hun identiteit. Het ene is nogal obscuur en ongrijpbaar, terwijl het andere in  zekere zin juist toegankelijk is. Een kardinaal nummer op het album is het bijna zeven minuten durende Dad Play Awake. Achter de zeer melodieuze intro zitten tal van sterke passages waaronder een sprankelend stuk piano. Het nummer is een hoogtepunt zonder als dusdanig op te vallen. Het andere materiaal is namelijk stuk voor stuk minstens even sterk.

Vanaf dat moment lijkt het of de druk wat van de ketel is. Het klinkt daarna allemaal wat lichtvoetiger, wat luchtiger. Toch kun je hier niet zeggen dat Druckfarben de straatstenen niet uit hun straatje heeft gespeeld. Zo is daar eerder genoemde toegankelijkheid van Walk Away, maar Druckfarben klinkt ook lekker fris in het zwierige, door akoestische gitaar voortgedreven Seems To Real. Nat Nayah is een stuk dat niet had misstaan op een plaat van de latere Yes en het heeft dus ook z'n pakkende momenten. Sons Of Anakim is een leukertje met een mooie titel en dan is daar afsluiter Nonchalant. Het duidelijkste voorbeeld van eerder genoemde lichtvoetigheid is wel het elegante vioolspel in het begin van het nummer. Verderop moet je ineens aan Genesis denken en qua ritmiek zelfs aan folk.


Het is een goede zaak dat Druckfarben de overstap gemaakt heeft van het spelen van covers  naar  het schrijven van eigen materiaal, want deze  debuut-cd is zeer sterk. Hier zal menig progliefhebber zijn of haar hart aan kunnen ophalen. Voorwaarde is dan wel dat je van niet al te complexe retro houdt. "Moet kunnen" zei hij monter.

Bron: www.progwereld.org
Vette Krent in de IO Pages !