Post Description

Een waar media offensief. De meeste leden van Knight Area zijn op het moment van schrijven en verschijnen van deze recensie een regelrechte marketingcampagne begonnen om hun product aan de man te brengen. Moderne middelen als Twitter, Facebook, symfonische radio, flyers, interviews, een wervelende cd presentatie; alle registers worden opengetrokken om de nieuwe cd in de publiciteit te krijgen. Een ieder die een beetje geïnteresseerd is in de vaderlandse symfonische rock ontkomt bijna niet aan deze ridders wanneer je momenteel rondsurft op het internet. En gelijk hebben de mannen. Maar zou die uitgekiende marketing campagne van deze vooruitstrevende ridders genoeg zijn om de afwachtende en onwetende rockliefhebber over de streep te trekken?

Het is inmiddels het vierde album van Knight Area en in tegenstelling tot voorganger "Realm Of Shadows" is "Nine Paths" geen conceptalbum maar een thematisch album. De basis vormt het Tarot kaartspel en de opvattingen van de Tarot liggen aan de nummers ten grondslag. Belangrijke onderwerpen in het album zijn het leven, relaties, zoeken naar identiteit, maar ook de donkere, magische kanten van het universum. Dit levert een variëteit in teksten op, maar ook in de muziek. En wees gerust, de betrouwbaarheid waar Dick het over had in zijn recensie van "Realm Of Shadows" blijft ook dit keer kaarsrecht overeind. Nog steeds staat er een stevig fundament van neo- en retroprog. Voor meer achtergrondinformatie verwijs ik u graag naar het interview dat Progwereld onlangs met de band had.

De start van "Nine Paths" is gelijk al overrompelend. Een sirene met overdonderende drums markeren het begin van de track. De heerlijke gloednieuwe Moog Taurus 3 baspedalen van Gijs Koopman doen daarna hun intrede en de neoprogressieve klanken van het nummer liegen er niet om; we starten vertrouwd, maar ook dynamisch. Opvolger Summerland begint typisch als een traditionele Knight Area song en na een lang intro maakt Mark Smit eindelijk zijn opwachting. 'Eindelijk zijn opwachting' zijn eigenlijk vreemde woorden voor mij, want als volger van de band vond ik de zang van Smit altijd een wat broos aspect in de muziek van de ridders. Hoewel hij nog steeds gewaagde toonhoogten aanneemt (neem bijvoorbeeld Summerland), zet hij een goede prestatie neer op het album. De track wordt begeleid door een heerlijke solo van Mark Vermeule, die ook dit keer bewijst een weergaloze gitarist te zijn.

Nog een middel om een groter publiek te bereiken is het optreden van Charlotte Wessels, frontvrouw van Delain. Zij figureert in het nummer Please Come Home. Gek genoeg komt zij er naast Mark Smit wat flets van af. Haar zang is in de basis goed, maar ze komt dit keer niet zo betoverend over als op het laatste album van haar broodheer. Daarnaast klinkt het nummer erg cheesy, maar gelukkig redt gitarist Mark Vermeule de song met een uitstekende solo. Het nummer Clueless mag wat mij betreft in de categorie geniale melodieën, want enig terug 'skippen' naar dit nummer is mij niet vreemd tijdens de luistersessies.

The River is een nummer dat zwaar wordt gedomineerd door de toetsen van Gerben Klazinga en de pure, rustige zang van Mark Smit. In deze track staan de gitaren en drums nadrukkelijk in de ondersteunende modus. Als klap op de vuurpijl levert Klazinga ook nog eens een belachelijk goede solo op het einde van de track af. Gelukkig compenseren zowel Mark Vermeule als bassist Gijs Koopman de voorgaande dominantie in het wat korte Pride And Joy, dat overigens volledig instrumentaal is. Een verslavende ietwat jazzy melodie van piano en basgitaar zorgt voor een mooie fundering en dit alles wordt weer aangevuld met uitstekend gitaarspel en heerlijke drums van Pieter van Hoorn. Ook vraag ik speciale aandacht voor het nummer Balance, dat gedreven wordt door een aanstekelijke sample in een sterke compositie. Gijs Koopman trakteert ons op heerlijk basspel en zo hier en daar zijn de toetsen weer adembenemend. Wellicht één van de sterkste songs op het album.

Slotstuk is het spannende Angel's Call, dat geopend wordt door subtiele klanken van de piano en de zang van Mark Smit. Iets later komen er klanken van een Mellotron om de hoek kijken waardoor er een nieuw speciaal geluid ontstaat voor Knight Area. Vooral de kwaliteiten van Smit moeten in dit nummer niet onderschat worden, want hij zorgt ervoor dat je van de eerste tot de laatste minuut geboeid en gekluisterd raakt. En ja, ik val in herhaling, maar ook dit keer weet Vermeule mij weer te verrassen met een geweldige gitaarsolo. Fantastisch nummer, hoewel het nummer wordt afgesloten met een zinloos tromgeroffel na een stilte van enkele ogenblikken. Leuke gimmick, maar totaal overbodig, het enige wat ik kan bedenken is dat de band wil eindigen zoals het begon: overdonderend!

Het mag duidelijk zijn dat KA met "Nine Paths" zijn basisprincipes niet overboord heeft gezet. De composities zijn zoals altijd beresterk, we krijgen ook hier oorstrelende gitaarsolo's en meer dan ooit wervelende toetsentapijtjes te horen. Ook de vertrouwde maar ook nieuwe Taurus Pedals horen we regelmatig langskomen. Mark Smit zet wat mij betreft zijn beste prestatie ooit neer en een belangrijk pluspunt over het geheel is dat "Nine Paths" productioneel aanzienlijk beter klinkt dan zijn voorgangers. Ondanks deze loftuitingen hoop ik een volgende keer toch nog wat meer vernieuwing of moderniteit te horen. Dat zou namelijk een stap voorwaarts betekenen in de carrière van deze sympathieke band. Aan de talenten en muzikale kwaliteiten van de ridders ligt het niet, dat hebben ze allang bewezen. Nu nog het grote publiek bereiken en de wereld gaat een stukje verder open voor de ridders van deze eeuw. Nu nog ludiek in middeleeuwse harnassen op de Dam in Amsterdam met een I-pad, Blackberry, laptop of I-phone in de hand. Wedden dat zo'n verschijning in de social media opgemerkt wordt?

Bron www.progwereld.org