Post Description

Ticket To The Moon (ook wel 3TM genoemd) heeft zijn thuisbasis in Basel (Zwitserland). Daar werd de groep in 2003 opgericht door de vrienden Daniel Gosteli en Andrea Portapia. Zoals zo vaak het geval is, deelden ze hun muzikale liefde voor progressieve rockmuziek. Nadat Matthias Zwick en in 2007 Guillaume Carbonneau zich bij het trio aansloot, waren vier landen in de groep vertegenwoordigd: Zwitserland, Italië, Duitsland en Frankrijk. De intenties van het viertal nam serieuzere vormen aan en er werd een demo opgenomen. Eind 2012 werd het hier besproken debuutalbum "Dilemma On Earth" uitgebracht. Het schijfje bereikte onze burelen nadat we door een lezer werden getipt vanwege de rubriek Werelds Onbekend Talent.

Ticket To The Moon maakt een mix van atmosferische en progressieve rock vermengd met invloeden van metal. Volgens de bandleden is het een weergave van hun eigen invloeden. En dat zijn er volgens mij een flinke stapel. Amplifier, Opeth, Andromeda, Tool, Pink Floyd, Porcupine Tree, maar ook Threshold, Pendragon en Marillion kunnen worden gehoord op "Dilemma On Earth".

De mannen hebben ruim de tijd genomen voor dit album. Jarenlang werd gesleuteld aan het geluid en het ontwikkelen van goede nummers. En dat valt te horen, want deze schijf klinkt als een klok en staat als een huis. Het album telt zeven nummers, waaronder twee instrumentale die in speelduur uiteenlopen van een kleine zeven tot dik tien minuten. Ondanks dat deze cd geen vernieuwende muziek kent, blijven de sfeerveranderingen en tempowisselingen gedurende de volle speelduur onvoorspelbaar.

Opener Earth is er een goed voorbeeld van. Daar wordt ook duidelijk dat goed is nagedacht over de melodieuze zanglijnen. A Black And White Picture Of A Rainbow begint als een prachtige ballad. Gaandeweg wordt het tempo en de intensiteit opgeschroefd en horen we flinke vocale uithalen en in de laatste minuten een melodieuze en slepende gitaarsolo. Vocaal sterk is Perfect Day met een gastbijdrage van Anna Waibel. De harmonieuze en meerstemmige samenzang tussen Waibel, Gosteli en Partapia is wonderschoon. Het ondersteunende kalme gitaarspel is om van te watertanden. In niets doet de muziek hier denken aan de symfonische metal die we even later horen met logge gitaarriffs en een wervelende toetsensolo.

Op Dilemma, Deadly Schizophrenia en Down To You pakken de heren nog eens solide en gevarieerd uit. Machine Is Runnin besluit het album instrumentaal. De eerste minuten van het donker klinkende nummer bestaan uit staccato drumwerk en pompeus klinkende basgitaar, na enkele minuten gevolgd door afwisselend gitaarwerk en fraai pianospel.

Zwitserland staat niet bekend als bakermat van progressieve rockmuziek. Alleen Clepsydra, Metamorphosis, RAK en Zenit staan het meest vooraan in mijn geheugen. Wanneer Ticket To The Moon zich op een tweede album verder ontwikkelt, zet de groep dit land - ondanks zijn multinationale bezetting - opnieuw op de progkaart.

www.progwereld.org