Post Description

Solo Album van Steven Wilson (Porcupine Tree)
Documentaire over het maken van deze CD komt binnenkort uit!



1. Harmony Korine - 5:08
2. Abandoner - 4:48
3. Salvaging - 8:17
4. Veneno Para Las Hadas - 5:57
5. No Twilight Within the Courts of the Sun - 8:37
6. Significant Other - 4:31
7. Only Child - 4:24
8. Twilight Coda - 3:25
9. Get All You Deserve - 6:17
10. Insurgentes - 3:55

Bonus disc (Special Edition only)
1. Port Rubicon - 4:24
2. Puncture Wound - 4:18
3. Collecting Space - 5:10
4. Insurgentes (Mexico) - 4:45
5. Untitled - 4:47

Ik had verwacht dat wanneer Steven Wilson ooit nog een album onder eigen naam uit zou brengen, hij er ook een echt solo-ding van zou maken. Gewoon lekker compromisloos thuis in zijn studio No Man's Land een beetje klussen, de boel de boel laten en zien waar het schip strandt. Ik denk dat Wilson ook inderdaad zo begonnen is aan Insurgentes, maar gaandeweg toch de hulp ingeroepen heeft van onder meer drummer Gavin Harrison, bassist Tony Levin, toetsenist Jordan Rudess en blazer Theo Travis om te komen tot de bizarre hoogte waarop hij keer op keer voor zichzelf de lat legt. Het zou doodzonde geweest zijn als Insurgentes inderdaad qua uitgave beperkt gebleven zou zijn tot de drieduizend dubbel-cd+dvd en duizend 4x10inch vinyl exemplaren die in november 2008 als zoete broodjes over de toonbank gingen. Want het mooie aan deze soloplaat is dat Wilson voor mijn gevoel voor het eerst al zijn toch redelijk afgebakende projecten én historie versmolten heeft tot één plaat met hem aan het roer. En ik moet zeggen dat dat mij heel, heel erg goed bevalt, misschien zelfs wel beter dan de laatst verschenen Porcupine Tree-plaat. Zo begint de plaat met "Harmony Korine" nog enigszins als iets wat een toegankelijk Porcupine Tree-nummer had kunnen zijn, maar de uitgesponnen instrumentale passages voelen toch gelijk anders. Wat nog verder versterkt wordt als hij aan het eind een dikke gitaarmuur optrekt, maar die ook weer met een flick of the switch omver trekt en in "Abandoner" met een kale beat en waterige synths verder gaat. Ook dat nummer ontspint zich tot een bijna ontroerend te noemen luistertrip, die bijna aan het eind met enkele felle drones de nek om wordt gedraaid. Ik hoor duidelijk dat Wilson deze plaat gemaakt heeft zonder zichzelf beperkingen op te leggen, maar door zijn fikse bagage van de ruim twintig jaar weet hij toch precies waar hij moet stoppen om niet in de val van puur effectbejag te denderen. Het maakt Insurgentes tot een uitermate boeiende en avontuurlijke plaat, een van de beste die ik tot nu toe gehoord heb dit jaar en bovendien een van de beste die Wilson tot nu toe afgeleverd heeft.