Post Description

******************************************************************************************************************

Gespot op 21 april 2010 
Gepost in: a.b.music.classical, a.b.sounds.music.classical, a.b.sounds.lossless.classical 
Spotter: mowa

Gustav Mahler 
symfonie No.9
Concertgebouworkest 
Leonard Bernstein, dirigent 
Opname: 1985
******************************************************************************************************************

Op verzoek de 9e onder Bernstein. Deze heb ik alweer in 2008 "gespot". Dat was toen niet voor niets. [ftd]798793[/ftd]
"Lenny" heeft 2 volledige cycli op zijn naam staan. De 9e heeft hij in totaal, ik dacht, 4x opgenomen. 1x met de NewYork Philharmonic, 1x met de Berliner Philharmoniker, 1x met het Concertgebouworkest en 1 op dvd met de Wiener Philharmoniker. 
Allen zijn ze de moeite an het beluisteren waard. Vooral die met de Berlijners maar bovenal de onderhavige uit Amsterdam. In Amsterdam trok hij alle registers open en heeft een bijna over-emotionele, gespannen, indringende en verpletterende lezing neergezet.

Enkel de smachtende vioolsolo aan het slot van het eerste deel lijkt aanvankelijk troost te bieden. Maar dan wordt flink de spot met je gedreven door de sarcastische inzet van het 2e deel.

Echter is Mahler in deze vorm niet tegen herhaald beluisteren bestand. Mij althans gieren vanaf de 1e maat de zenuwen door mijn lijf. Het beangstigd en ontwricht me want het spookt. Het roept zeer existensiele vragen op. 
Aan de andere kant fascineerd het me ook enorm. Het concertgebouw orkest heeft deze muziek in het bloed zitten want ze gaan volledig mee met Lenny en weten een zeldzame mengeling te bewerkstelligen van een soort rauw oer-geluid en prachtig mooi spel.
Alleen in Amsterdam is een zulke diepgang mogelijk. In Lenny"s uitvoering in Berlijn klinkt het orkest "te mooi". Het orkest speelt te gedistingeert waardoor deze muziek die diepgang niet bereikt. Althans dat denk ik.

Invoeren in je zoekmachine 
Mahler - symphony No.9 - CGO - Bernstein

Leuk om er het compleet tegenovergestelde van Lenny tegen over te zetten. Namelijk de 9e onder Pierre Boulez.
Velen noemen dit een nogal onderkoelde interpretatie en daar zit wat mij betreft wel een kern van waarheid in. Hier "voel" je niet waar deze muziek over gaat. Een benadering die wellicht onbevredigend is maar ik vind deze benadering wel heel objectief.

Toch is deze uitvoering wel tegen herhaaldelijk beluisteren bestand omdat het orkest uit Chicago zo ontzettend mooi speelt. Met een fraaie doorzichtige en heldere klank. Daar zit natuurlijk ook de hand van Boulez in. Want in geen van alle bestaande opnamen kan je elk instrument, elk motief zo goed volgen. 1 van de betere opnamen.

Invoeren in je zoekmachine 
Mahler- Symphony No. 9 - (Chicago Symph. Orch. - Boulez)

******************************************************************************************************************