Post Description

Eigen scan:

Een bokser en een tango-zanger, beiden op hun retour, komen naar een Argentijns provinciestadje om met hun optreden het daar te houden feest op te luisteren. Het leven blijkt er volledig beheerst te worden door militairen; zelfs het amusement wordt door hen verzorgd. Door hun ongedwongen optreden komen ze in grote moeilijkheden. Om het vege lijf te redden, blijken ze alleen elkaar te hebben en wordt een onwaarschijnlijke vriendschap werkelijkheid. Osvaldo Soriano heeft voor deze roman "Geen tranen geen vergeten" geschreven. In beide boeken viert de (militaire) willekeur hoogtij. De sobere, droge taal, de scherpe observatie van het dorpsleven in al zijn cruheid en de natuurgetrouwe dialogen, maken de beklemmende sfeer haast tastbaar. 
Deze roman, die zich laat lezen als een detective, verduidelijkt ons de recente Argentijnse geschiedenis op een zeer objectieve wijze. 

Osvaldo Soriano (Mar del Plata, Argentinië, 1943) werkte als journalist en scenarioschrijver vóór hij in 1976 zijn land moest verlaten. Zijn eerste roman, Triste, solitario y final, verschenen in 1973, was bekroond met de prijs van de Casa de las Américas.
Tot het herstel van de democratie in 1983 leefde hij als balling in o.m. Bmssel en Parijs, waar hij samen met Julio Cortazar het tijdschrift Sin Censura uitgaf.
In die periode ontstonden ook de romans Geen tranen, geen vergeten en De laatste roes. Beide boeken spelen zich in hetzelfde provinciestadje af, Geen tranen, geen vergeten tijdens de ‘smerige oorlog’, De laatste roes nadat de militairen het pleit in hun voordeel hebben beslecht. De twee romans zijn tevens verfilmd en het uitbrengen van de eerstgenoemde gedurende de campagne voor de presidentschaps-verkiezingen werd een groot succes en een evengrote rel, omdat Soriano daarin op een onverholen spottende manier de Argentijnse politieke werkelijkheid te kijk zet.