Post Description

Na dik tien jaar onderwijservaring merk ik dat ik nog altijd veel plezier beleef aan mijn werk. De onderwijsmens is een typisch slag volk. Misschien hadden ze beter 'Eigenwijsmens' kunnen heten, mogelijk dat ik me daarom zo bij hen thuis voel.
Toen ik nog niet naar school mocht, was ik erg jaloers op mijn grote zussen. Ik wilde ook zo graag naar school, maar ik moest nog een paar jaar wachten. Eenmaal op de kleuterschool had ik het erg naar mijn zin.
Toen ik naar de eerste klas ging was ik ervan overtuigd dat juffrouw Martha gelijk met mij leerde lezen en schrijven. Haar verwondering dat we het allemaal voor elkaar kregen om met keurige letters het woord 'boom' te krabbelen had iets magisch. Ik ging met heel veel plezier naar school en wist toen al dat ik later ook juf wilde worden.
In de vijfde klas luisterde ik ademloos naar de geschiedenisverhalen die meester Mahler vertelde. Ik zie hem nog staan als Napoleon, driftig zijn zogenaamde steek verkeerd op zijn hoofd zetten om aan te geven dat het een eigenwijs mannetje was. Meester Mahler versterkte mijn ambities en goed voorbeeld doet volgen.
Ook op de middelbare school vond ik het erg leuk. Ik kon niet begrijpen dat andere leerlingen een hekel hadden aan school. Onderwijs bleef me trekken en ik ging naar de lerarenopleiding. De middelbare school had immers niet alleen mijn liefde voor het onderwijs in stand weten te houden, maar er was een nieuwe passie bijgekomen: de Franse taal. Toch bleek al gauw dat de lerarenopleiding niet helemaal bij mij paste en in februari stapte ik over naar de Pabo.
In mei 1996 studeerde ik af en de volgende dag viel ik voor het eerst in. Na de zomervakantie kreeg ik een vaste baan, maar voor iemand die net van de Pabo afkwam was de groep waaraan ik les gaf een maatje te groot. Aan opgeven dacht ik niet, maar in mijn omgeving maakten steeds meer mensen zich zorgen om mij. Uiteindelijk besloot ik dan toch te stoppen op die school omdat ik bang was dat ik anders zo zou afknappen dat ik nooit meer voor de klas zou willen staan.
Gelukkig vond ik al heel snel een nieuwe school waar ik mijn ei volledig kwijt kon. Ik genoot zo verschrikkelijk van mijn werk! Toch vond ik het na vijf jaar tijd voor een nieuwe school en hier kreeg ik de mogelijkheid om naast mijn werk als leerkracht ook managementtaken te vervullen. Ik dacht altijd dat ik een juf in hart en nieren was, maar bleek een onderwijsmens pur sang te zijn. Ik wilde klasoverstijgend met onderwijs bezig zijn en na vijf jaar werd het opnieuw tijd om te zoeken naar een school waar ik die mogelijkheid kreeg.
Het onderwijs is een dankbare bron geweest bij het schrijven van dit boek. Zeker onderwijsmensen zullen er veel in herkennen. Het verhaal van de ondernemende kleuter lijkt compleet op fantasie berust te zijn, maar ooit gebeurde tijdens mijn stage iets soortgelijks.
Zo is het met alle verhalen: een waargebeurde aanleiding is aangevuld met mijn fantasie en uiteindelijk werd het dit boek. Het thema is beduidend anders dan mijn eerste boek. Maar, net als Vindplaatsen van een Schat, heb ik het met heel veel plezier geschreven. Ik hoop dat het met net zoveel plezier gelezen wordt!