Post Description

Medal of Honor: Allied Assault: Spearhead review

Het einde van Medal of Honor was abrupt: Je speelde de laatste missie uit en zag wat credits. Geen debriefing, geen final cutscene, niks. Maakt de expansion pack 'Spearhead' dit nu goed? 

Goedmakers 
Medal of Honor: Spearhead is de expansion pack op Medal of Honor: Allied Assault, de WWII shooter die bijzonder goed was, maar als minpunt het abrupte einde had. Brengt Spearhead nu een mooi einde aan het verhaal van Allied Assault? Het antwoord is, helaas, nee. 

Spearhead speelt zich namelijk parallel aan Allied Assault af. Je speelt ook helemaal geen James Powell van de OSS meer, maar Jack Barnes van 501e PIR, die samen met de 101e Airborne en 6e Airborne op D-Day vooruit gingen. En waar Allied Assault duidelijk trekjes van Saving Private Ryan vertoonde, lijkt Spearhead meer op de serie Band of Brothers. Wat heet: Bepaalde missies lijken bijna direct uit de serie te komen, maar beide zijn dan natuurlijk ook op ware gebeurtenissen gebaseerd. 

Dat Spearhead geen einde breit aan Allied Assault is jammer, maar gelukkig hebben de makers van Spearhead geleerd van de 'fouten' in Allied Assault en aan dit deel wel cutscenes (ingesproken door Gary Oldman!) tussen de missies en aan het einde van de game toegevoegd. Ook bevat Spearhead een level waarin snipers verstopt zijn, maar deze keer zijn ze makkelijker te zien en ook spuit er geen grote hoeveelheid nazi's meer uit gebouwen, die daardoor eigenlijk als spawnpoint dienen. 

Meer extra?s zijn te vinden in de toevoeging van de Britten en Russen in Spearhead, want niet alleen kom je ze ook in de bijbehorende uniformen tegen, ook kun je hun wapens gebruiken en bijvoorbeeld met Lee Enfields, Stenguns en Nagant revolvers schieten. 

Scripted, kort en overmatig 
Alle zaken die in Allied Assault vervelend of vreemd waren, lijken dus opgelost. Helaas heeft Spearhead zijn eigen problemen en die zijn ook nog eens vele malen vervelender en zichtbaarder dan die in Allied Assault, waarbij die laatste eigenlijk niet meer zo erg lijken. 

Allereerst is de single player campaign van Spearhead bijzonder lineair. Je loopt een hele vaste, bijna nauwe route van begin tot eind in de game, afgebakend door hekken en ook heggen die blijkbaar van beton zijn. En o wee als je van het pad afwijkt en al dan niet per ongeluk al richting een volgend missiedoel loopt, want dan kom je vijanden tegen die onsterfelijk zijn en altijd raak schieten en ze verdwijnen spontaan als je het huidige missiedoel bereikt hebt! Dat de game lineair is wordt nog eens extra geaccentueerd door de overduidelijk aanwezige scripts. Al in de eerste missie komt er ?spontaan? bij ELK vast wapen dat je bereikt een troep nazi?s op je af. Nou gebeurde dat in Allied Assault ook wel, maar in Spearhead is het iets té duidelijk. 

Een ander groot probleem van de single player campaign is dat die kort is. Dat is op zich niet zo heel erg, al moet ik wel zeggen dat de eerste missie bij mij om meer levels schreeuwde. De ontwikkelaar heeft waarschijnlijk ook ingezien dat de campaign kort is en heeft de bekende snelle oplossing toegepast: In plaats van meer levels zijn er meer vijanden toegevoegd, waardoor sommige stukken in de game alleen met het almachtige wapen ?quicksave & quickload? te halen zijn. Dit leidde bij mij dan ook tot enige frustraties en dat is gewoon jammer. 

Conclusie 
Hoewel Spearhead de fouten en vervelende zaken uit het origineel verbeterd, komt het helaas zelf weer met eigen problemen. Maar ondanks dat is Spearhead qua single player best leuk om te spelen en hoef je je geen zorgen te maken een tweede Primal Hunt in huis te halen. Qua multiplayer is Spearhead, met nieuwe wapens skins en de spelsoort Tug of War, zelfs een must.

Opverzoek van: Wierthe