Post Description

Twee jaar geleden trad deze volledig onbekende Australische zangeres bij mij in de buurt op, anders was ze waarschijnlijk ook voor mij onbekend gebleven. Op dat moment was ze in Nederland om haar derde album The Cloud Appreciation Society te promoten. Het bevat een prachtige verzameling zelfgeschreven liedjes, op de opvallende cover van Oh So Nice, geschreven door George en Ira Gershwin, na. Liedjes die veelal autobiografisch zijn, zoals het hartverscheurende If We Can’t Be Together of het bloedmooie My Harmony, My Gypsy, dat over haar dochtertjes gaat. Haar stem en een melancholische manier van zingen weten mij echt te raken. De opvolger liet niet lang op zich wachten, Dans La Mer Aussi Il Y A Des Étoiles, gevuld met voornamelijk Franstalige songs. 

Het pas verschenen album "Quatre Chemins" kreeg ook een Frans tintje, ditmaal vanwege het feit dat het opgenomen is in de Parijse Quatre Chemins-studio. Ditmaal is echter alles weer in het Engels gezongen. Melanie verbleef voor het opnemen een tijd in Parijs en ontmoette daar een aantal muzikanten die op de nieuwe cd te horen zijn. Voor het album nam ze Love’s Gonna Come to you en Happy Waiting van Paddy Sherlock op. Met deze nummers laat ze de jaren vijftig laten herleven. De stukken wijken sterk van haar eigen materiaal af. Daarnaast zingt ze ook nog twee duetten met Stuart Mudie. Het zijn moedige pogingen tot vernieuwing, toch hoor ik liever haar eigen, klein gehouden songs. Ook hier heeft ze gekozen voor veranderingen. De cello is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor piano, viool en Ierse fluit. Vooral de toevoeging van het laatste instrument is een gouden greep geweest, het past wonderwel bij haar melancholische stem. Een aantal stukken verkrijgt hierdoor een Ierse inslag. De oorspronkelijke hoes werd op het allerlaatste moment verruild voor de huidige, een prachtig schilderij van Linda McClusky.