Post Description

De wereld in de gedichten van Hedwig Selles lijkt wel op de onze, maar je moet niet vreemd kijken als je een ‘een poederzachtmoedig wezen met spiegeltjes en kraaltjes en machetes’ tegenkomt of boze vogels die op elke tik een meedogenloos ei leggen. Voor de lezer zijn de gedichten het enige houvast op de tocht door die wereld. Dat zijn ze voor de dichteres ook: “als een noodzakelijk raadsel, een vorm van versplinterde wiskunde, waarin je ervaart dat het ergens waar is”. Woorden om aan de wereld te onttrekken om je weg te vinden, de bladwijzer neer te leggen niet meer naar het eiland te staren of zeggen ik bouw een boot en stik een zeil. Karakter dat zich voorneemt op te klimmen langs de strengen van een verrukkelijke vlecht naar het gloeiende dat van onzuiverheden reinigt. Ik voelde welgevormde warmte op mijn vleugels. Er is geen weg dan in het gistend gezelschap van kiemend zaad jezelf in de aarde te storten.