Post Description

Het is weer eens tijd voor het bespreken van een klassieker. De debuut-cd van het omstreden Dissection. Een cd die vaak vergeten word naast de opvolger Storm of the Light's Bane. En dat terwijl The Somberlain een puik album is vol duistere black metal. 
Dissection is een band die de totale toekomst vergooit heeft. Uiteraard komt dat door de moord op een homosexuele Algerijn waaraan zanger/gitarist Jon Nodtveidt zich schuldig maakte. Als hij zich had kunnen inhouden dan zou Dissection nu waarschijnlijk de grootste black metal band op Aarde zijn. De orginele mix toendertijd tussen extreme black metal en melodieuze Maiden achtige heavy metal sloeg in als een bom bij het publiek. Neem de sterke riffs, naargeestige lead partijen en de kwaadaardige krijs van Jon en je hebt de basis van deze geniale muziek ontrafelt. 
De band bewijst zijn genialiteit gelijk al met het snoeiharde Black Horizons. Een nummer dat ruim 8 minuten klokt en dat geen moment gaat vervelen. Midden in de song neemt de band even wat gas terug om met heerlijk dreunende riffs , krijsende vocalen en ijzersterk drumwerk de luisteraar even op adem te laten komen. Lang duurt dit echter niet, want door de tempowisselingen heb je daar weinig tijd voor. 
Het volgende nummer. Het titelnummer. De song opent met een geweldige gitaarpartij, waar een heerlijke ouderwetse black metal feel aan vast zit. Alles klopt aan dit nummer. De ruwe underground sfeer, het fantastische melodieuze middenstuk en de gierende riffs. Werkelijk een werkstuk om trots op te zijn en voor mij persoonlijk is dit het beste nummer dat Dissection ooit opnam. 
Crimson Towers is slechts een kort intermezzo waarin acoustische gitaren worden ingezet. Klinkt lekker middeleeuws. 
Dat is dan alvast een korte voorbereiding op de volgende knaller, namelijk A Land Forlorn. Een epische metal song met een ontzettend ruwe rand. Zwaar hakkende mid tempo drums en dubbele gitaarlijnen. Ook een heerlijke hoge lead partij die me het kippenvel op de armen doet staan. Vooral hier is duidelijk te horen hoeveel bands Dissection wel niet beïnvloed heeft. Vele riffs uit dit nummer zijn terug te horen op latere albums van de grote stroom Gothebörg death metal bands. 
Song 5 is er één van een wat andere orde. Een stuk korter dan de voorgaande nummers en ook een heel stuk harder. Razende blastbeats worden afgewisseld met dromerige mid tempo stukken waarin dubbele gitaarlijnen de boventoon voeren. Een heerlijk nummer, waar je echt flink op loos kunt gaan. Heaven's Damnation is absoluut een prachtig nummer, alleen wat kort en dat is jammer, want het smaakt naar meer. 
Verduiveld! waarom zijn alle nummers nu opeens korter. Was de inspiratie op, of vroegen de muzikale thema's gewoon niet om lange songs. Wat het ook mag zijn. Ook het korte Frozen is een verdomd lekker nummertje, met sterke gitaarpartijen en het rauwe gebrul van Jon Nodtveidt. Het tempo ligt beduidend lager dan bij het vorige nummer en de gitaar akkoorden zijn dan ook breed uitgesponnen over het hele nummer. Allemaal prachtig, wat een sfeer en wat een band!
Daaropvolgend is Into Infinite Obscurity weer een kort instrumentaaltje dat als twee druppels water lijkt op 'Crimson Towers'. Lekker sfeervol, dat zeker. 
Het sluit dan ook zeker goed aan op de rampestamper In the Cold Winds of Nowhere. Een werkelijk fenomenale song die helemaal is volgepropt met de meest geniale melodic death metal riffs en als klap op de vuurpijl een snerpende Slayeriaanse solo en een gave langzamere lead partij. Wat een knaller en de sfeer blijft ook constant behouden. Aan mijn woorden moet vast wel af te lezen zijn dat sfeer een belangrijke rol speelt op dit zeer duistere debuut album. Ook komt dat door de hele goede productie. Het geluid is helder en knallend, maar alles klinkt wel ouderwets en authentiek. Iets wat bij dit soort platen alleen maar als pluspunt moet worden ervaren. Maar wat wil je ook met een mastermind als Dan Swanö achter de knoppen.
The Grief Prophecy/Shadows over a Lost Kingdom is dan weer een korter nummer. Niet getreurd. Ook deze song zit boordevol kwaliteit, alleen haalt men het niet bij de eerste paar songs van het album. Vooral het abrupte einde stelde mij ietwat teleur en helaas moet ik veronderstellen dat dit toch wel één van de zwakkere nummers is. Hier lijkt de inspiratie echt op, en ook zijn de riffs wel sterk, maar niet zo sterk. 
Gelukkig maakt Dissection alles weer goed met de weergaloze song Mistress of the Bleeding Sorrow. Een heerlijk authentiek klinkende solo aan het begin en ergens midden in het nummer. De overgang van rustig naar hard mag abrupt zijn, je krijgt er wel een gigantische boost door en het heeft alleen maar een positieve uitwerking op de muziek. Heerlijk rauw met een melodieuze rand. 
Rustig en beheerst volgt dan afsluiter Feather's Fell. Erg relaxt outro, maar niet echt heel noemenswaardig. Wederom middeleeuws sfeertje. 
Al met al kan ik zeggen dat dit debuut een heel sterk album is. De cd staat boordevol strakke metal songs en er is heel wat te genieten. Misschien overtreft dit album de opvolger niet qua genialiteit, maar het zit toch boordevol kwaadaardigheid en kwaliteit. Het hoesje is tevens ook keurig verzorgd en op tekstueel gebied beschrijft Jon zijn sombere satanische denkbeelden. Persoonlijk ben ik zelf er benieuwd naar de nieuwe voortzetting van Dissection van Jon samen met ex Emperor drummer Bard Faust (ook bajesklant) volgend jaar. We zullen het zien, maar tot dan kunnen we ons op zich nog wel vermaken met de eerste twee albums en het pas verschenen live album. Wie dit album nog niet heeft moet het gewoon aanschaffen! Als je van melodieuze death black metal houd dan. 
Tracklist
1. Black Horizons
2. The Somberlain
3. Crimson Towers
4. A Land Forlorn
5. Heaven's Damnation
6. Frozen
7. Into Infinite Obscurity
8. In the Cold Winds of Nowhere
9. The Grief Prophecy / Shadows over a Lost Kingdom
10. Mistress of the Bleeding Sorrow
11. Feather's Fell