Post Description

Met Major/Minor is het Amerikaanse rockkwartet Thrice alweer toe aan zijn zevende studioplaat in krap dertien jaar. Productieve mannetjes dus, die met dit album een gestroomlijnd en gepassioneerd geheel afleveren, dat de platgetreden paden echter bepaald niet schuwt.

Eigenlijk kun je het verloop van dit album al bijna uittekenen, nadat je de zeer makkelijk in het gehoor liggende, melancholiek rockende opening van Yellow Belly hoort. Helemaal als het pathetische stemgeluid van Dustin Kensrue aan de mix toegevoegd wordt.

Daar hangt soms wel een zweem van Bono in, hoewel de zanger dat vermoedelijk niet als een compliment zal opvatten. Deze Amerikanen hangen namelijk iets meer in de alternatieve hoek, maar dat betekent niet dat hun muziek minder voorspelbaar klinkt.

Ten gunste van de band moet wel gezegd worden dat men de zaken van nummer tot nummer net een beetje anders aanpakt en alles heel energiek brengt, waardoor het album allerminst vervelend is om naar te luisteren. Zo neigt Promises ietwat naar U2, zij het harder rockend, terwijl Call It In The Air weer vaag herinnert aan A Perfect Circle.
Integer
Bovendien is deze groep zonder meer integer: het viertal speelt al samen vanaf de middelbare school en legt hoorbaar het hart in het werk, dat ook vanuit professioneel standpunt onberispelijk klinkt.

Producer Dave Schiffman vindt dit zelfs grunge, maar dan moet je eerder aan een gelikt Pearl Jam dan aan Nirvana denken. Als die onmiskenbare kwaliteiten je aanspreken, moet je deze schijf zeker eens luisteren - anders kun je jezelf die moeite besparen.