Post Description

De Tweede Wereldoorlog - Overwinning in Europa

Tegen april 1945 was voor Duitsland het uur der Cötterdam- merung daar de totale ineenstorting van het Duizendjarig Rijk waar de Führer bijna naar leek uit te zien. Hitler had besloten dat als het einde dan moest komen, hij Duitsland in zijn val mee zou sleuren. Hij bevond zich nog steeds in zijn ondergrondse bunker in Berlijn. Op 12 april leefde hij weer op toen hem het nieuws van Roosevelts dood werd verteld. Goebbels herinnerde Hitler aan een soortgelijk moment in het leven van de Pruisische veldheer-koning Frederik de Grote. Ook die had overwogen zelfmoord te plegen toen op het slagveld de kansen zich tegen hem hadden gekeerd. Door de plotselinge dood vanzijn aartsvijand, de keizerin van Rusland, was hij toen echter gered. Overtuigd als hij was door Goebbels verklaring dat de tweede helft van april voor Duitsland het keerpunt zou betekenen, was Hitler weer zeer optimistisch.
Het was inderdaad het keerpunt, maar niet op de manier waarop Hitler en zijn euforische vriend hadden gerekend. Terwijl Hitler bezig was met het naar nieuwe defensieve stellingen dirigeren van niet-bestaande divisies, stonden de Amerikaanse troepen in het westen langs de rivier de Elbe en hielden de Britten zich gereed voor een doorstoot naar het noordoosten, naar Hamburg en jutland. Nog dreigender was echter de immense Russische troepenmacht van maarschalk Zjoekov die zich nu aan de Oder had verzameld. Dit was de laatste barrière voor de Russen bij hun opmars in westelijke richting. Als de Russen erin zouden slagen die rivier over te steken, zou Berlijn omsingeld zijnen het Rijk in tweeën zijn verdeeld. In de vroege uren van de 16de april openden de Russische kanonnen het vuur en raasden hun amfibische tanks het water van de Oder in. Dit vanuit Amerikaans standpunt geschreven boek vertelt het verhaal van de historische drie weken die hierop volgden.
In de noordelijke sector van het Elbe-front verzorgde ik in die weken het verslag van de opmars van het Britse tweede leger. Het meeste verzet was al gebroken en uit elke boerderij hing een witte vlag en uit elk huisje een verzoek om genade — "Hier negen kinderen" of "Hier alleen ouden van dagen". De wegen waren uitgestorven, er waren geen lange colonnes vluchtelingen zoals na de val van Frankrijk, aangezien ieder die voor onze opmars uit zou wegvluchten regelrecht in de handen zou vallen van de Russen die uit de tegenovergestelde richting kwamen aangesneld. Vrijwel de enige mensendie we tegenkwamen, waren geallieerde krijgsgevangenen die uit hun kampen waren ontsnapt. De Duitsers zelf hielden zich achter gesloten deuren verborgen.
Ons eerste belangrijke aanvalsdoel was de havenstad Bremen, waar we tegen het eind van april binnentrokken. Na twee dagen te zijn beschoten en gebombardeerd, was het verzet in de stad ineengestort. De schaal van vernietiging in Bremen ging alle begrip te boven. Van de stad was alleen nog een geraamte over en de enige mensen die we zagen, waren buitenlandse dwangarbeiders die de ruïnes verlieten met alles wat ze maar konden meeslepen, van fietsen tot naaimachines.
Enkele dagen later staken onze vooruitgeschoven eenheden de Elbe over en maakten een omtrekkende beweging om Hamburg. Toen hoorden we het nieuws van Hitlers zelfmoord. De Britse troepen lieten zich hierdoor echter niet van hun taak afleiden. Op de een of andere manier beschouwden zij de Führer al enige tijd niet meer als hun voornaamste vijand en waren ze alleen gebeten op die hoge nazi's die nog steeds vrij rondzwierven. Misschien was er zelfs een kans dat Himmler of Göring in Britse handen zou vallen. Toen we dan ook hoorden dat er in een landhuis in de buurt een veldmaarschalk zat te wachten tot hij zich kon overgeven, konden we onze opwinding nauwelijks de baas. Een veldmaarschalk? Dat moest wel de rijksmaarschalk Hermann Göring zijn.
In aller ijl werd een vliegende colonne samengesteld. Het huis werd omsingeld. Gedekt door zijn mannen liep de jonge luitenant die de leiding had met getrokken pistool naar de gesloten deur. Hij trapte hem open. Voor hem stond een statige dame van middelbare leeftijd. Ze maakte een buiging voor hem en verzocht hem in gebroken Engels haar te vergezellen naar het vertrek waar de veldmaarschalk zat te wachten.
Enigszins overdonderd, volgden we haar door de gang naar een groot vertrek. In een prachtig bewerkte fauteuil zat daar de merkwaardigste figuur die we tot dan toe waren tegengekomen: een zeer oude heer, gekleed in het met vele onderscheidingen overdekte uniform van de Doodshoofdhuzaren, het eliteregiment uit de dagen van Kaiser Wilhelm II. Het was veldmaarschalk August von Mackensen, die in de eerste wereldoorlog Roemenië had veroverd een triest overblijfsel van in het verleden door de Duitsers behaalde triomfen, verslagen te midden van de chaos van het ineenstortende Reich. 

Formaat: Pdf

Veel leesplezier!!!