Post Description

De eerste dvd van Miss Housewine omvat zowel een uitstekend concert als een hoogst onthullende documentaire. Enkel hopen dat het niet haar laatste wapenfeit wordt. 

Voor een zangeres die zulke persoonlijke, emotionele songs schrijft staat Amy Winehouse live vaak opvallend afwezig op het podium. 

Zelfs toen er nog geen verslavingen in het spel waren en de Londense zangeres een tabloidmonster werd, hield ze zich tijdens concerten voornamelijk bezig met het in bedwang houden van haar borsten en het rechttrekken van die veel te korte jurkjes. 

Dat is bijgevolg niet anders op het concert dat Winehouse eerder dit jaar in een uitverkocht Sheperd"s Bush gaf. Niettemin zingt ze de sterren van de hemel en lokt ze een krop in je keel met sublieme passages als "Back to Black" en "Love Is a Losing Game". Bovendien wordt ze bijgestaan door een strak in het pak zittende groep die zowel swingende soul als springerige ska in de vingers heeft. Samen illustreren ze wat door al de recente schandalen en arrestaties haast systematisch over het hoofd wordt gezien: Amy Winehouse behoort tot de beste zangeressen van haar generatie, klinkt een stuk ouder en zwarter dan haar leeftijd doet vermoeden - én staat, als ze tenminste niet dronken is, met een fuck you-attitude op het podium waar je wel sympathie voor moét hebben. 

Haast even goed als het concert zelf is de als extra toegevoegde documentaire die een uitgebreid beeld schetst van de steile opgang van de diva en de spiraal aan negatieve publiciteit waar ze sinds het succes van Back to Black in terecht is gekomen. Haar vader - nog steeds een taxichauffeur in Londen - legt uit dat zijn dochter er aanvankelijk van droomde om serveuse te worden en al bij al toevallig is beginnen te zingen. Er zitten beelden tussen van haar allereerste optreden op het kantoor van haar platenfirma, een uitstekende akoestische passage op het South By Southwest-festival in de Verenigde Staten en openhartige interviews met Winehouse zelf, die toegeeft dat haar enorme bijenkorfkapsel groter wordt naarmate haar onzekerheid toeneemt. 

Het valt alleszins te hopen dat I Told You I Was Trouble niet haar laatste wapenfeit wordt, maar dat ze volgend jaar opnieuw een cd uitbrengt waarop ze de lat nog een stukje hoger legt. Aan stof om over te schrijven geen gebrek. Alleen moet ze eerst nuchter genoeg worden om het zich allemaal weer te kunnen herinneren.