Post Description

De Tweede Wereldoorlog - De Sowjet-kolos in beweging

In dit boek wordt de tweede helft van de veldtocht in het Oosten behandeld, dat helse strijdtoneel dat qua omvang van de vernietiging en van het verlies aan mensenlevens alle andere strijdtonelen samen overtrof. Dit oorspronkelijk vanuit Amerikaans standpunt geschreven boek werpt een nieuw licht op die historische momenten die uiteindelijk zouden leiden tot de val van het Derde Rijk en Het Rode Leger tot voor de poorten van Berlijn zou leiden.
Het verhaal begint in februari 1943, op het moment dat het grote Russische offensief dat in de voorgaande november- maand was ingezet met de vernietiging van de Duitse weerstand bij Stalingrad, begon dood te bloeden. In minder dan drie maanden was het front meer dan 300 kilometer naar het westen verschoven en waren zowel de aanvoerlijnen als de troepen gevaarlijk overbelast. Rust werd echter niet gegund. Opgejaagd door de persoonlijke ambities van korps- en legercommandanten die rivalen van elkaar waren, en door het dogmatisme van hun politieke commissarissen, trokken de vooruitgeschoven Russische eenheden Charkow binnen en liepen daarmee in een Duitse val. In de 3 weken durende slag die daarop volgde, beweerden de Duitsers 23.000 Russen te hebben gedood en 615 tanks en 354 kanonnen te hebben buitgemaakt.
Dr. joseph Goebbels, de rijksminister voor Propaganda die de hele winter de ene Duitse nederlaag na de andere had proberen te verdoezelen, was begrijpelijkerwijs uitzinnig van vreugde. Op 13 maart schreef hij in zijn dagboek:. "De bolsjewistische stoomwals is tot staan gebracht en de Duitsers hebbenweer een wonder bewerkstelligd. Zij hebben getriomfeerd over het gevaar in het Oosten. Al degenen die de afgelopen winter in de grootste bezorgdheid en vrees hebben doorgebracht, voelen zich nu als herboren."
Ook Hitler was door die ene zege in vervoering geraakt en geloofde dat wat de Wehrmacht bij Charkow had bereikt ook mogelijk was in het zomeroffensief tegen Koersk. Daarbij zag de Führer echter twee zeer belangrijke factoren over het hoofd; ten eerste dat de overwinning bij Charkow het gevolg was geweest van een zeer kundige manoeuvre tegen een uitgeputte vijand wiens aanvoerlijnen niet verder konden worden gerekt; en ten tweede, dat de Russen al eerder hadden aangetoond uitstekende en hardnekkige verdedigers te zijn — zelfs tegen een overmacht. Bovendien lag de saillant bij Koersk als doel zo voor de hand dat elke operatie die daartegen was gericht de Wehrmacht in een statische strijd zou betrekken en op een dusdanig grote schaal dat men daarvoor niet over voldoende manschappen van een toereikende kwaliteit beschikte.
De strijd die op 5 juli 1943 begon, groeide uit tot de grootste tankslag in de geschiedenis. Het was tevens Hitlers laatste grote offensief in het Oosten. In nauwelijks tien dagen was het gedaan met het Duitse tankwapen en was het initiatief in de strijd voorgoed op de Russen overgegaan.
Al gauw wist ieder lid van de Wehrmacht tot de gewone soldaat toe dat er zich een catastrofe had voorgedaan. Een van degenen die het debacle uit de eerste hand ervoer, was majoor Erich Roederer van de 3de Panzerdivisie. Toen ik hem een paar jaar geleden interviewde, kon hij de omvang van de nederlaag nog steeds niet bevatten. "U moet begrijpen," zei hij tegen mij, "dat we een geweldige psychologische schok kregen. We wisten dat de winters er moeilijk waren en dat de Russen dan in hun eigen element streden. Dit was echter een slag in de zomer. We hadden alles ingezet, tot ons nieuwste materieel toe. Het was het soort slag waarop we ons vanaf onze eerste dagen op de officiersopleiding hadden voorbereid. En toen verloren we..."
Nu de Duitse verdedigingslinie zowel in het zuiden als in het midden werd bedreigd, drong veldmaarschalk Erich von Manstein, de bevelhebber van legergroep Zuid en een van de beste strategen van de Wehrmacht, er bij Hitler op aan onmiddellijk toestemming te geven voor een terugtocht naar de linie langs de rivier de Dnjepr. De Führer bleef echter geobsedeerd door de herinnering aan zijn persoonlijke triomf in de winter van 1941/42, toen hij de situatie bij Moskou had gered door te eisen dat de legers in de door hen veroverde posities stand zouden houden. Wilskracht alleen was echter niet voldoende om aan dezelaatste crisis het hoofd te bieden en op 25 september gaf hij ten slotte toestemming voor een terugtocht.
Terwijl de winter van 1943 naderbij kwam, maakte er zich een gevoel van frustratie en hopeloosheid van de Wehrmacht meester. Met nog slechts de herinnering aan vroeger behaalde overwinningen trokken de troepen zich terug. Voortdurend waren ze in de minderheid en hadden ze gebrek aan brandstof en munitie, en voortdurend zat de vijand hen op de hielen. Zelfs de fanatieke Goebbels deelde in de gevoelens van wanhoop. Op 2 november schreef hij in zijn dagboek: "De veldtocht in het Oosten heeft Duitsland al drie miljoen slachtoffers gekost. Vanzelfsprekend hebben ook de Russen geweldige verliezen geleden, maar zij verkeren in de omstandigheid dat zij zich die beter kunnen getroosten. 

Formaat: Pdf

Veel leesplezier!!!