Post Description

Take me down to Paradise City
Burnout is een serie die zijn oorsprong vindt in de arcadehallen en bij de inmiddels failliete uitgever Acclaim. Deel één en twee verschenen onder die vlag, deel drie kwam uit als deel van de Electronic Arts-vloot. Burnout 3: Takedown zie ik nog steeds als veruit de beste arcaderacer van de vorige generatie. Het gevoel voor snelheid was en is nog steeds adembenemend, zeker wanneer je eenmaal de snelste auto's, of zelfs de Formule 1-wagen had bemachtigd.

Burnout: Revenge was zeker geen slechte game, maar bracht toch minder nieuws onder de zon. Burnout: Paradise is de eerste echte Burnout voor deze generatie consoles en gooit het roer helemaal om.

Criterion heeft namelijk het free-roaming aspect toegepast op de serie. Niet in de mate van Grand Theft Auto, maar op dezelfde manier als in een aantal Need for Speed-games. Je bent vrij om te gaan waar je wilt in Paradise City, een fictieve stad die af en toe gewoon gemaakt lijkt te zijn om hard in te rijden. Elke kruising is een startpunt voor een race, het enige wat je hiervoor hoeft te doen is even voor het stoplicht te gaan staan, de rem in te drukken en gas te geven (zoals je die zielepoten in hun Seat wel eens ziet doen als je naast ze staat achter het rode stoplicht) en de race is begonnen.

Op deze manier kent het spel vele tientallen verschillende races, maar juich niet te vroeg. Paradise City kent namelijk heel wat minder variatie in de verscheidene finishes waar heengereden moet worden, want dit zijn er slechts acht. Wanneer je een race hebt gestart zul je dus zo snel mogelijk naar de aangewezen eindstreep moeten racen. Deze zijn te vinden in elke uithoek van de stad en komen overeen met de vier windstreken.

Het leek Criterion een goed idee om de free-roaming lijn door te zetten in de races. Ze hebben er voor gekozen om ook tijdens de wedstrijden de stad helemaal open te houden. Hierdoor is kaartlezen een must, de route is immers niet te volgen doormiddel van de welbekende, lichtgevende muren die ook in de vorige delen aanwezig waren. Het spel helpt je hier gelukkig wel een handje bij. Boven in het beeld is te zien hoeveel kilometer je nog moet tot de volgende afslag en wanneer je daar bent aangekomen wordt ook aangegeven of je links-, danwel rechtsaf moet.

Helaas werkt dit lang niet goed genoeg. Maar al te vaak zal het voorkomen dat je per ongeluk een snelweg opschiet, wat in negen van de tien gevallen fataal is, aangezien op- en afritten zeldzaam zijn. In Paradise City zelf zal verdwalen niet snel voorkomen door alle rechte straten met loodrechte hoeken, maar in het landelijke gebied daarbuiten des te meer. Dat is op deze momenten hardstikke frustrerend, ook omdat het kaartje, linksonderin, gewoon niet afdoende is om je in de juiste richting te loodsen.

PAL