Post Description

De Tweede Wereldoorlog - De weg naar Tokio

In de zomer van 1944 boekten de Amerikaanse troepen in het Verre Oosten de eerste van een reeks grote overwinningen. In augustus voltooiden zij de verovering van de Marianen Eilanden, een sleutelpositie in het Japanse verdedigingssysteem in de Stille Oceaan. In oktober begonnen ze aan de langverwachte bevrijding van de Filipijnen en wisten daarbij tijdens de slag in de Golf van Leyte de Japanse vloot grotendeels uit te schakelen. In april vielen ze ten slotte het van de Riuku Eilanden deel uitmakende Okinawa aan en verbraken daarmee de laatste schakel die Japan met het zuiden verbond.
Voor veel Europeanen betekenen deze campagnes niet zoveel, omdat de strijd in Normandië, de Ardennen en het Rijnland immers door velen uit de eerste hand werd ervaren. Toch was ook Europa bij de strijd in het Verre Oosten betrokken, al was het alleen maar omdat de verraderlijke Japanse aanval op de Amerikaanse vloot in Pearl Harbor indirect het verlies van de Britse, Franse en Nederlandse gebiedsdelen in Zuidoost-Azië tot gevolg had. Bovendien nam een aanzienlijk aantal Europeanen actief deel aan de strijd in het gebied van de Stille Oceaan.
Het was echter de macht van de Amerikaanse strijdkrachten die de dominante factor was en in dit vanuit Amerikaans standpunt geschreven boek De weg naar Tokio, een deel uit de Time-Life boekenserie De Tweede Wereldoorlog, kunt u lezen hoe die macht met verpletterende gevolgen werd aangewend. In dit boek worden de gebeurtenissen uiteengezet die leidden tot de zwaarbevochten overwinning op Okinawa, waarmee de Amerikanen als het ware op dedrempel van het Japanse thuisland kwamen te staan. Op de drempel, maar niet eroverheen, want hoewel het einde van de oorlog in zicht was, bleef er voor de Amerikanen nog de vraag over hoe dat einde precies moest worden bewerkstelligd.
Dit was eigenlijk al vanaf het begin het meest wezenlijke probleem waarmee de Amerikanen zich in het Verre Oosten geconfronteerd zagen. Hitler had nog steeds een kans tot 1943, toen hij het debacle van Stalingrad moest aanvaarden en de onderzeebotenoorlog in de Atlantische Oceaan verloor. Maar reeds enkele maanden na Pearl Harbor was de oorlog voor Japan een verloren zaak. Wat betreft de oorlogsproduktie konden de Japanners bij lange na niet op tegen de Verenigde Staten, zodat men alleen kon hopen de overwinning te behalen door een snelle vernietigende slag, gevolgd door een snel tot stand te brengen vredesovereenkomst.
De snelle slag wisten ze toe te brengen, maar in plaats van een snel gesloten vrede, kregen ze al zes maanden later, bij de Slag om Midway, een zware nederlaag te slikken. De superioriteit van de Amerikaanse marine was daarmee weer hersteld en daarna werd de vraag niet hoe spoedig de Japanners de eindoverwinning zouden kunnen behalen, maar hoelang ze de nederlaag zouden kunnen uitstellen.
De Amerikaanse strategie was eenvoudig, hoewel de uitvoering vele problemen opleverde. Onder bevel van twee uitmuntende commandanten, admiraal Chester B. Nimitz en generaal Douglas MacArthur, trok een immense troepenmacht in de Stille Oceaan van eiland tot eiland. Bovendien en dit is van bijzondere betekenis voor de in dit boek behandelde fase van de strijd  werd de luchtmacht steeds meer tegen de Japanse bevolking en industrieën ingezet. De Amerikanen hoopten dat ze met hun intensieve bombardementen het Japanse thuisland met geringe verliezen, ofzelfs zonder voet aan wal te zetten, zouden kunnen veroveren.
Zoals zou blijken, hoefde men tengevolge van bombarde- mentsacties inderdaad Japan niet vanuit zee aan te vallen  hoewel die acties anders van aard waren dan de meeste mensen hadden verwacht. Slechts een handjevol mensen was op de hoogte van het verschrikkelijke nieuwe wapen dat bij Hiroshima en Nagasaki zou worden gebruikt en de overgrote meerderheid van de mensen bleef ervan overtuigd dat er nog een verbitterde strijd in het verschiet lag.
Er waren daarvoor verschillende redenen. Ten eerste bleven de Japanners, hoewel ze wisten dat de nederlaag onvermijdelijk was, zich verbeten verzetten. De Birmaanse nationalist U Ba Maw, die tijdens de Japanse bezetting als eerste minister van Birma fungeerde, was tegen het eind van november 1944, tijdens een van de zwaarste luchtaanvallen van de oorlog, getuige van de indrukwekkende zelfbeheersing van de inwoners van Tokio.
"Het was een verschrikkelijke slachting," schreef hij later. "Een van de dichtstbevolkte wijken in de stad was een vlammenzee.

Formaat: Pdf

Veel leesplezier!!!

Ps. de serie bestaat uit 21 delen.