Post Description

’t Is eigenlijk dj Dave Lee, maar geef toe: Jakatta spreekt toch mooier tot je verbeelding. We weten voor geen fluit wat het wil zeggen, maar ergens past het goed bij de sfeer die in deze cd hangt. Visions van een aardige wereld, vleugje mysterie en mooie stemmen.

Doodmoe, en met een kop vol zagevragen van je werkdag door de supermarkt lopen, blik op het eten van straks en een koekje erbij. Er is altijd muziek, meestal muzak of een of andere sullige lokale radio. Meestal ook bevordert het gespeelde in de ether niet onmiddellijk je gemoed, maar heel toevallig was het hitje van Jakatta - dat waar Seal in zingt - op de golven en een lachje kon er weer vanaf.

En soms klinkt het ook wat platjes, maar er ligt iets verborgen in Jakatta dat je ietsje vrolijker krijgt en je aan het luisteren houdt. Het heel filmische heeft er zeker mee vandoen. De samples uit American Beauty en vooral dat stukje piano, het onthaastende in de songs en de verhaallijn van kalmte, bezinning en chillen die door alles lijkt te lopen. Het is dan ook niet vreemd dat Lee dit zelf zijn filmalbum noemt, filmalbum dat nog op een film wacht, van American Beauty’s Sam Mendes zelf. Ook de stem van Seal blijft zo mooi, zo eigen vol rust en lichtheid. Beth Hirsch is de dame die in ‘One fine day’ perfect de klank zou kunnen zijn bij het stukje film waar het verliefde koppel een hele dag samen keuvelt, aan het strand loopt en in bed belandt. Een tikkel cliché én melig, maar het kan net. Linda Clifford spreekt bij ‘Ride the storm’ over ontrouwe loebassen toch weer lief te blijven omdat hij de beste is. Een gesmeerde clubbeat ernaast, hi-hat en tsjik-tsjik en dansen, je lief uitdagen. Even nog wegger naar ‘The other world’, een van de kalmste, luierige nummers die we al hoorden, zand en zon tussen je oren. Het pianootje komt nog eens terug in afsluiter ‘Strung out’, voor tien minuten die goed aan Nitin Sawhney doen denken, strijkers stemflarden en heel wat sferen dooreen. Mooi.

Mooi naiëf en bijna te slapjes, maar net op het goede kantje gebleven. Mooi passioneel vol warmte en open ruimtes, soms zwoel mooi, mooi als een Requiem for a dream die wel goed afloopt of dromerig mooi als de meisjes uit The Virgin Suicides, mooi als Nitin Sawhney die de ziel van steden en muziek zoekt, luchtig en toch serieus, de val van het goedkope mooi ontlopen.

(Spot naam = bestandsnaam>