Post Description

Zoals beloofd volgt hier de rest van Benny Carter en Coleman Hawkins. Als aanvulling nog wat van het mooie materiaal dat  de Stichting Granny’s Records uitbracht op het label Panachord. Er was nog ruimte over voor de minder bekende, maar zeer goede swing bigband van Will Bradley & Ray McKinley.

- Melle Weersma a.h. Red, White & Blue Aces (1934).
  2 opnamen van november, met de kleine band.
- Freddy Johnson & Lex van Spall and their Orchestra (1934).
  In 1934 maakte de toenmalige voorzitter van de Haarlem Hot Club, Eddie Crommelin, een deal met Decca Dutch Supplies: hij stelde zich garant voor de afname van 1000 platen (78t) en Decca betaalde de musici op de opnamedag Fl. 89.- voor de hele groep. Deze werd samengesteld uit de musici van de “Haarlemites” van Freddy Johnson en die van de “Chocolate Kiddies” van Lex van Spall. Hierbij 3 van de 4 kantjes die toen werden gemaakt.
- Red Debroy’s Swingers (1936).
  Red Debroy = Ben Bakema, oprichter van het vooroorlogse tijdschrift “De Jazzwereld”,journalist, orkestleider en saxofonist. Hij kreeg de gelegenheid van Decca om een swingplaat te maken en met een gelegenheidscombinatie (waarin o.a. Ferry Barendse, toekomstig trompettist van The Ramblers en Ab Witteboon van het AVRO dansorkest) kwamen deze geïmproviseerde nummers tot stand. Deze takes werden niet op 78t uitgebracht.
 - Benny Carter a.h. Swing Quartet (1936).
  Carter in “Royal Garden Blues” op clarinet en altsax. De uitbundige trompetsolo is van Tommy McQuater.
- Benny Carter a.h. Orchestra (1937).
- Coleman Hawkins, solo, begeleid door Freddy Johnson (1937).
- Benny Carter, Coleman Hawkins, Freddy Johnson and  Orchestra (1937).
- Benny Carter and his Orchestra (1938).
  Met o.a. Django Reinhardt.
- Jan Broekhuis en zijn Orkest (1943).
  Van de componist/arrangeur/orkestleider John Brookhouse werd slechts één plaat gemaakt, onder het pseudoniem Jan Broekhuis om problemen met de bezetters door zijn Engelse naam te voorkomen.
“Hallo Benny” is een knipoog naar Benny Goodman.
- Will Bradley and his Orchestra met co-leader en drummer Ray McKinley heeft maar kort bestaan, van eind 1939 tot het vertrek van McKinley begin 1942. Een grote hit was “Beat Me Daddy, Eight To A Bar”, een blues in het tempo van een boogie woogie. De grote stuwkracht van McKinley is goed te horen in het nummer met de merkwaardige titel “Celery Stalks At Midnight”. Toen veel bandleden werden opgeroepen voor dienstplicht stopte de band. Ook McKinley kreeg een oproep. Zijn oude vriend Glen Miller vroeg hem voor de Airforce band, die in 1943 van start ging.

Als bijlagen vind je zoals gewoonlijk een CD-inlay en een discografie.
Ik heb nog veel andere 30er jaren jazz, zoals van de Engelse groepen Nat Gonella and his Trumpet, The Six Swingers enz. Maar dan moet er, gezien het vele werk, wel voldoende belangstelling voor zijn. En als er speciale wensen zijn, geef dat hieronder aan, dan zal ik kijken of iets ervan in mijn verzameling zit.