Post Description

Ruim vijfeneenhalf jaar geleden besprak ik op deze BLOG Rivers & Coastlines: The Ride van de Belgische band TMGS. De band uit het Vlaamse Kalmthout en inmiddels Antwerpen, die in haar beginjaren als The Moe Green Specials door het leven ging, maakte op deze plaat diepe indruk met zonnige maar ook licht melancholische alt-country met flink wat echo’s uit de 70s countryrock. 

Rivers & Coastlines: The Ride van TMGS dook uiteindelijk op in de hoogste regionen van mijn jaarlijstje over 2013, maar in de jaren die volgden ben ik de Belgische band langzaam maar zeker vergeten. De band was op haar beurt deze BLOG vergeten, maar gelukkig attendeerde een lezer me op een nieuwe plaat van TMGS. Ain’t No Place verscheen deze week en is op opvolger van de terecht zo geprezen voorganger. 

Wanneer de eerste noten van The Wasted Hours uit de speakers komen, is duidelijk dat ook de nieuwe plaat van TMGS weer aanvoelt als een warm bad. De Belgische band neemt je mee terug naar de hoogtijdagen van de Amerikaanse countryrock met flarden Neil Young, The Band en Big Star, maar sluit ook aan bij de beste platen van alt-country pioniers The Jayhawks. Hier blijft het zeker niet bij, want wanneer de mariachi trompetten opduiken moet je natuurlijk denken aan Calexico, terwijl de muziek van TMGS vaak ook behoorlijk psychedelisch klinkt en opschuift richting Mercury Rev in haar beste dagen. 

Je kunt er een rijtje namen aan verbinden, maar Ain’t No Place is vooral een typische TMGS plaat. Het is een plaat die net als voorganger Rivers & Coastlines: The Ride opvalt door een bijzonder fraaie instrumentatie, waarin naast de al genoemde mariachi trompetten vooral bijzonder fraai gitaarwerk en een weemoedig klinkende pedal steel de hoofdrol opeisen. TMGS kleurt haar muziek nog verder in met een zowel degelijk als avontuurlijk spelende ritmesectie en vooral met orgels en keyboards, die het geluid van de band nog wat warmer en voller maken. 

TMGS sluit op Ain’t No Place wat meer aan bij de countryrock uit het verleden, maar invloeden uit de alternatievere country uit de jaren 90 zijn ook nog duidelijk hoorbaar. Hiernaast zijn invloeden uit de psychedelica belangrijker geworden, maar ik hoor hier en daar ook een bedoeld of onbedoeld randje progrock. Vergeleken met Rivers & Coastlines: The Ride neemt TMGS op Ain’t No Place wat meer de tijd voor haar muziek en levert het niet alleen songs met een kop en een staart af, maar ook een soundtrack voor menig gemaakte of nog niet gemaakte spaghetti western. Zowel de songs als de instrumentatie op de plaat maken indruk, maar ook in vocaal opzicht is het weer dik in orde, met over het algemeen genomen wat lome vocalen, hier en daar gebundeld in bijzonder fraaie koortjes. 

De grootste kracht van de vorige plaat van TMGS was het feit dat de songs nog zo lang aan kracht wonnen en steeds aangenamer wegdromen mogelijk maakte. Het is een kracht die op Ain’t No Place alleen maar is versterkt. De gloedvolle instrumentatie slaat zich steeds weer als een warme deken om je heen, de psychedelische invloeden tekenen de mooiste beelden op het netvlies, terwijl de flarden 70s countryrock van Ain’t No Place de ultieme feelgood plaat maken. Het is muziek die prachtig kleurt bij de steeds nadrukkelijker opduikende herfstkleuren en die menige gure avond gaat voorzien van een prachtige soundtrack. 

Ik was TMGS ruim vijf jaar na de vorige prachtlaat misschien wat uit het oog verloren, maar de liefde voor de band is direct weer opgebloeid sinds Ain’t No Place voor het eerst uit de speakers kwam en deze liefde wordt alleen maar heviger en intenser. Ik schrijf ook deze weer op voor mijn jaarlijstje.