Post Description

Japan was een Britse popgroep die in '74 werd opgericht als schoolbandje. 
De leden David Sylvian, Mick Karn, en Steve Jansen (broer van Sylvian), 
later uitgebreid met Rob Dean en Richard Barbieri, speelden aanvankelijk glamrock. 
Hun debuutalbum Adolescent Sex verscheen in 1978, en werd al snel gevolgd 
door Obscure Alternatives. Beide albums verkochten goed in Japan, maar niet in andere landen. 
Het derde album, Quiet Life (1979), bevatte een cover van All Tomorrow's Parties 
van The Velvet Underground.  Japan verliet de glamrock en het accent 
kwam meer te liggen op synthesizers en Giorgio Moroder-achtige sequencerloops, 
terwijl de zang van Sylvian steeds meer op die van Roxy Music-zanger Bryan Ferry begon te lijken. 
In 1980 kwam een cover van "I Second that Emotion" uit op single. 
Het was oorspronkelijk uitgebracht door Smokey Robinson & the Miracles. 
Het nummer, opgenomen in de Quiet Life-periode, werd een bescheiden hit.

De twee daarop volgende albums, Gentlemen Take Polaroids (1980) en Tin Drum (1981), 
bereikten een groter publiek. De band had intussen een andere stijl gevonden 
en was onderdeel geworden van de New Romantic-stroming uit het begin van de jaren tachtig. 
De single Ghosts haalde een top drie notering in de Britse hitparade. 
Na Tin Drum viel de groep echter uit elkaar, als gevolg van conflicterende persoonlijkheden. 
Er volgde nog wel een live dubbelalbum, onder de titel Oil on Canvas (1983). (Bron: Wikipedia)

The last album with Rob Dean, Gentlemen Take Polaroids was also unquestionably
the album in which Japan truly found its own unique voice and aesthetic approach. 
The glam influences still hung heavy, particularly from Roxy Music, but now the band found 
itself starting to affect others in turn. Even the back cover photo says as much-looking 
cool in glossy, elegant nightwear, the quintet had a clear impact on Duran Duran, 
to the point where Nick Rhodes obviously was trying to be Sylvian in appearance. 
Musically, meanwhile, the swooning, hyper elegant Euro-disco sheen 
of Quiet Life was polished to an even finer edge throughout, the title track 
and the obvious descendant of "Quiet Life" itself, "Methods of Dance," 
in particular sheer standouts. Sylvian's sighing, luscious croon is in full effect on both, 
and the arrangements are astonishing, Karn's fretless purring between Jansen's crisp, 
inventive, and varied drumming, Barbieri's icy keyboards filling out the corners. 
What makes Gentlemen Take Polaroids even more of a success is how the group, 
having reached such a polished peak, kept driving behind it, transforming their exquisite pop 
into something even more artistic and unique. "Swing," in particular, is an astounding 
showcase for the Karn/Jansen team; snaky funk at once dramatic and precisely chilled, 
brass section blasts adding just enough wry, precise sleaze, Sylvian delivering with 
focus and intensity while not raising his voice at all. 
"Nightporter," meanwhile, is a hyper ballad and then some; a slow-paced semi-waltz 
with Barbieri's piano taking the lead throughout with wonderful results. 
Further hints of the future come with the album closing "Taking Islands In Africa," 
which Sylvian co-wrote with future regular collaborator Ryuchi Sakamato, 
and which wraps up the whole experience with a gliding, supple grace. 
(AllMusic Review by Ned Raggett)



Trek je niets aan van de rare bestandsnaam, dat was om uit te proberen.
Het is gewoon te vinden onder de titel en met de nzb. Dan maar zichtbaar.

Veel plezier ermee!